به خیالات ممنوعه من خوش آمدید. جمعه سی و یکم تیر ۱۳۹۰. شب هنوز تمام نشده بود که بارو بندیلمان را بستیم تا این شهر را با همه ی مردم اش برای ۲هفته ترک کنیم به قصد سفر! سفری که روزهایم را در پیچ و خم جاده ها خلاصه کردو شب هایم را در ستاره های ناب هتل هزار ستاره خدا. سفر تن آدم را درست میکند! این رو من نمیگم یه جا درشت نوشته بود سفر کنید تا تندرست بمانید! ممنون از همه ی مهربونی هاتون.

یادم نیست نیست دفعه قبل که مصادف شده بود با خاکسپاری مرحوم وبلاگ قبلی در باب حمایت از گلشیفته فراهانی سخن چیدمانی کردم یا نه. البته الان هم آبها از آسیاب افتاده ولی گفتم که وظیفه ملی میهنی خودمو انجام بدم. ابتدایی ترین و اولین قدم در برقراری ارتباط معرفی کردن خود است. آدم حسابی وقتی نه عکسی میگذاری. نه اسمت را درست مینویسی. صفحه ات را رمز میگذاری چجوری توقع داری طرف حدس بزند که آدمخوار نیستی! ۱ معمولا با یک اید.

در هر حال از دست رفته ايم. ته ماجرا به کجا میرسد را من نمیدانم. خرس قهوه ای که من نیستم. هیچوقت هیچ چیز برایم به سادگی مهیا نشد. با تمام تقلا اما در رسیدن به هدف تنها دهان خرسها نصیبم میشود و لحظه ای که وارد سرخی دهانشان میشوم فریاد میزنم نه! این حق نی. و صدایم میان دندانهای خرس که روی تنم فرود می آیند گم میشود. بلاگفها هم که مدتها ار کار ا.