تشنگی ام کنارم نشسته است. روز را در ملافه ای زیر سرم دارم. بی خویشتنی ام را می پوشم. که جاشوان عرقهاشان را فنجان فنجان خشکانده اند. دریا را جرعه جرعه بنوشم. ناطور صبح که می رسد. تشنگی ام کنارم نشسته است. خورشید که رفت بر می گردم. تشنگی ام کنارم نشسته است. مصاحبه منتشر نشده ای از سهراب به قلم و همت رضا اسماعیلی.

بازخوانی داستان روزبرفی از مجموعه ی کتاب خرس اثر سراج الدین بناگر. Normal 0 false false false EN-US X-NONE FA.

من به قتل خودم فکر می کند. استفاده از مطالب با ذکر منبع مجاز است. شعر دیگری از من در سایت ادبی نورهان. شعر من در سایت ادبی نورهان. شعری از من در اشعار شاعران خوزستانی. پاروها با زبانشان آب می خورند. شعری از من در روزنامه ی توقیف شده ی تولید جمعه 20 بهمن 1385 خورشیدی. از اهواز به ناصریه تا اهواز.

حالا کمی کمتر یا بیشتر. گفته بودي اگر سبز شد كه هيچ وگرنه .

گاهی در آغوش مادرم بودی. شب هایی که پرده ی اتاق. خواب جدیدی برای نمایش نداشت. گاهی هم آرزوی زندگی در کوچه ای بن بست. نصیحت های پدر را پشت سر می گذاری. یک روز عصایی می شدی. که معجزه ای در آستینش نبود. جز آنکه دست پدربزرگ را. در گذر از هیچ خیابانی رها نکند. فرش قرمزی که خدا برای پدربزرگ پهن کرد. هیچ وقت فراموش نمی کنم. همسایه ی چند خانه آن طرف تر را. شبی که تو را ترک کرد. چگونه دنیای ترک کرده اش. خیلی وقت ها تو را دیده ام. درست موقعی که با پوشیدن پالتوی من.

پیش ساز تو من از سحر سخن دم نزنم! یا از سکوت خانه نشان مرا بگیر. یا بیش ازاین نکاهم و جان مرا بگیر. یا مثل عاشقانه ترین خاطراتمان. با دست های خود ضربان مرا بگیر. اقرار میکنم که تو را ساده باختم. تاوان این گناه گران مرا بگیر. هر نیمه شب کنار هیولای رفتنت. بیدار کن مرا و امان مرا بگیر. روزی درخت باور باغ تو بوده ام. با یک تبر شیوع خزان مرا بگیر. آری عزیز با همه مهربانی ات. این روزهای پرخفقان مرا بگیر. روز وداع میرسد آنروز هم بمان. بر روی شانه نعش روان مرا بگیر.

چند ماه نبودنم را به روز کنم. می خواهم تا بیش تر تمرکز کنم.

مرکز یک حم ام بودم. که از دریا خبری نیست. بی هیچ نورو بی هیچ بو. بخندی به حدود روزی که هنوز نیامده. بخش های تو این جا. برگشته ام و دستانتان را به گرمی می فشارم. از دهان هفته افتاده است.