دیشب اولین شبی بود که تو خونه خودمون خوابیدیم. واقعا ادمیزاد چقدر پوست کلفته و زود خودشو با محیط وفق میده! یه حس خوبی داشتم. یعنی دلم تنگ شده بود! یه جورایی ارامش. با اینکه جای خوابم عوض شده بود اماحتی یکبار هم نصفه شب بیدار نشدم. صبح از لای پنجره بوی هوای خنک بارون زده که پرده هارو حرکت میدادو حس کردم. دل انگیز بود! نفس عمیییییییق میکشیدم ازین هوای تمیز و ارزوهایی که حقیقی شده بودن. از خونه که اومدم بیرون خوشحال شدم که کوچه فرعی رفت و امد هست! .

اثاث کشی نسبتا تموم شده و دو روزی هست که خونمون شبیه خونه شده . فکر کنم چهار شب مهدی رو زمین و من روی کاناپه خوابیدم . افطاری و سحری رو یا مامان برامون فرستاد یا چیز آماده خوردیم . یه شبم برای هر دوش پیتزا خوردیم . اینترنتمون هنوز وصل نشده و با دایل آپ میام نت . ولی سعی می کنم وبلاگل رو بخونم. تولد 30سالگیم خونه مامان برگزار شد و خیلی خوش گذشت و خندیدیم . زحمت کیک رو هم برادرم کشیده بود. شب قبلشم خواهرم اینا اومدن و شوهر خواهرم خونه رو دید.

زندگی یعنی زنده و پاک زیستن و لمس حقایق بی نظیر هستی و بهترین استفاده از این هدیه ملکوتی وشکرگزاری. زندگی حادثه است و ماجرا -. عجبا وقت هایی هست که مثلا یک نفر سرزنش ات میکند که چرا فلان اتفاق . گذر زمان به تو می افزاید. دیشب تو برنامه خندوانه جمله جذابی از حسن معجونی مهمون دیشب برنامه رامبد که خیلی قبولش دارم شنیدم . چای سبز گردامبولی ته دیگ مستطیلی.

امروز 12 روزه که پدرم پر کشیده . این روزا خیلی درگیرم . اول از همه اینکه اثاث شی کردیم بله برای سومین بار در طول چهار سال . امروز برای من یه روز متفاوته . شاید برای خیلیا فقط یه روز معمولیه اردیبهشتی باشه اما برای من این . دلم خواست بعد از مدتها بنویسم. هنوز همه چیز مثل گذشته هاست. هنوز 3 نفره نشدیم و قطعا امسال قصدشو هم .

پر از حرفهای تازه از بهار دل نازک من. یه جمله تکراری اما دلنشین. حتی سقف هم به زمین نزدیکتره. هوا واقعا در جریانه و خواب رو سبک می کنه. پنجره ها کوچکن اما نور بیشتره . هیچ عنصر گرمی تو فضا نیست . با پرده های مخمل چند لایه . با تمام فرش های دستباف تبریزی. همه چی دارم هیچی ندارم.

اما پشت این ناله ها یه حس لطیف و خاص و روشنیه که فقط خودم می شناسمش. و یه رخوت باورنکردنی که دلم می خواد زمان همینجا متوقف شه .

روزمرگی هایی از روزهای خدا. من و 2تا پسرای وروجکم. وای چه گردو خاکی نشسته تو وبلاگم. نمیدونم دقیقا چندماه و سال شده نشده بیام و چیزی بنویسم اما دلم واسه حال ووروز خوشی که تو وبلاگم داشتم و تک تک دوستای نازم تنگ شده . آخرین هفته های بارداری و . سلام من که نفهمیدم این مدت چه بلایی سره بلاگفا اومده بود هرکی میدونه به منم بگه . به امید روزهای قشنگ و شاد آینده واسه همه عزیزان و دوستای گلم . بارداریم باعث نشده دست از این ک.