دلم از حجم غصه ها لبریز. کوچه ها بود و سوسوی ستاره ها. اما ستاره امید من رو به افول. دستهای بی جان و منجمدم. کم میرفت تا طعم گرمای محبت را فراموش کند. کلا غی بر لباس های مندرسش سالها نو. طلوع کردی در مزرعه جانم. ولی چه زود رنگین کمان. نم نمک باز از دل. کم کمک آب شدم بی حاصل. شب اشک و شب آه. شب درد و شب ماه.

تمام لذت دنیایم همین است که مولایم امیر المومنین است. از اینکه به وبلاگم اومدید خیلی ممنونم. حتما مطالب قدیمی که در صفحه های بعد است هم ببینید. و آنقدر بخشنده است که باز فرصت جبران را در اختیارمان می گذارد. خدایی که مشتاقانه ما را می نگرد. با چنین خدای بخشنده و مهربانی ناامیدی از درگاهش معنایی ندارد. براستی که او لایق تعظیم است.

به نام آنکه بر وجود انسان دمید. و به نام آنکه دل را آفرید. تا پدیده ای چون عشق را معلول آن کند. به نام پروردگار عشق و. عشق عشق یعنی خلوت و راز و نیاز. عشق یعنی محبت و سوز و گداز. عشق یعنی سوز بی ماوای ساز. عشق یعنی نغمه ای از روی ناز. عشق یعنی کوی ایمان و امید. عشق یعنی یک بغل یاس سپید. عشق یعنی یک ترنم از یه یار. عشق یعنی سبزی باغ و بهار. عشق یعنی لحظه دیدار یار. عشق یعنی وعده بوس و کنار. عشق یعنی یک تبسم بر لب زیبای یار. عشق یعنی حس نرم اطلسی. عشق یعنی با خدا در بی کسی.