گاه نوشت های دختری از جنس توت فرنگی . چهارشنبه 9 خردادماه سال 1386. خب تقصیر خودت نیست .

بیقرارم - باید کمی روی خطوط کاغذ راه برم. کمی هم روی سیم های سازم. تکیه ام را روی تنه درخت بید مجنونی بگذارم. من فقط برایت ساز بزنم. آنوقت صدای سازم برود آن دور دورها. تا حساب کار به گوش آنهایی برسد که چشم دیدن باهم بودنمان را نداشتند. می خواهم جمع ش کنم.

هر باری که اومدم جرات نکردم اینجا رو ببندم. پا گذاشتن رو خاطرات خیلی سخته. نوشته شده توسط لاویز لینک ثابت. شاید من اونی نبودم که بسم الله گفت و تن به سه گره داد. بعد یه سال هنوز هیچ حرفی ندارم که بگم. نوشته شده توسط لاویز لینک ثابت. نه سبزي به چشمش مي آمد و نه خرمي. اصلا چه فرقي داشت امروزش با ديروز. ديوان حافظش را باز کرد.

هیچ غیر آن درد بزرگ . تاريخ چهارشنبه نهم بهمن 1392ساعت 7 نويسنده بانو. اینکه خسته باشی و آرتروز مزخرف قدیمی ات باز برگردد و صاف بنشیند روی گردنت و هی افسار کتف و پایت را بکشد و تو بشوی اسبش و در تصرفش باشی مهم نیست. اینکه خسته باشی و درد داشته باشی و مجبور باشی بیایی خراب شده ی اداره و مزخرفات خاله خانباجی های همیشه سخن در چنته دار همکاران را بشنوی و متلکهای در هپروت بودنت را هم مهم نیست. اما اینکه هی همه چیز را تحمل کنی و لبخند بزنی و درد بکشی و تحمل کنی خیلی مهمه .

خبر نداشتم از دل ادما. چه بی بهونه خنده رو لبم بود. کاری به جز الک دولک نداشتم. بچه بودم به هیچی شک نداشتم! بچه بودم غصه وبالم نبود. هیشکی حریف شور و حالم نبود. بچه که بودم اسمون ابی بود. حتی شبای ابری مهتابی بود. حتی شبای ابری مهتابی بود. خاطره های خوش رو دست من موند. تا اومدم چیزی ازش بفهمم. جوانی اومد اونو با خودش برد. بچه بودم غصه وبال نبود. هیشکی حریف شور و حالم نبود.

سهشنبه 5 اسفندماه سال 1393. دیروز دهمین سال تولد اینجا بود! ده سال گذشته از آن روزها. شاید حالا دیگر نیایم اینجا و بنویسم. شاید اینجا دیگر هیچ خواننده ای نداشته باشد. با بعضی هاشان می خندم و با بعضی هاشان بغض می کنم . دوشنبه 3 آذرماه سال 1393.