اثاث کشی نسبتا تموم شده و دو روزی هست که خونمون شبیه خونه شده . فکر کنم چهار شب مهدی رو زمین و من روی کاناپه خوابیدم . افطاری و سحری رو یا مامان برامون فرستاد یا چیز آماده خوردیم . یه شبم برای هر دوش پیتزا خوردیم . اینترنتمون هنوز وصل نشده و با دایل آپ میام نت . ولی سعی می کنم وبلاگل رو بخونم. تولد 30سالگیم خونه مامان برگزار شد و خیلی خوش گذشت و خندیدیم . زحمت کیک رو هم برادرم کشیده بود. شب قبلشم خواهرم اینا اومدن و شوهر خواهرم خونه رو دید.

کانال جدید برای ثبت روزمره ها. ممنونم که صدای من رو شنیدین. شد تمام انگیزه ای که برای دوباره نوشتن گرفتم. از همون روز تا امروز هر روز لحظه هایی شد که به خودم اومدم و دیدم دارم تو ذهنم اینجا حرف می زنم و می نویسم. اما مدام و هر لحظه دارم از زمان جا می مونم.

به نام خدایے که دغدغه ے از دست دادنش را نداریم. زمستون سبز در آمریکا به نام خدایے که دغدغه ے از دست دادنش را نداریم. به نام خدایے که دغدغه ے از دست دادنش را نداریم. 20 اسفند 1392 صفحه ی تازه ایی از دفتر زندگی مو شروع کردم. و به زودی به کشور دوم همسرم مهاجرت خواهم کرد. و زندگی مو هزاران کیلومتر دور تر از تمام خاطرات 28 سال گذشته. دوباره و از نو خواهم ساخت. دنیای این روزای من در کانادا.

رستوران دو طبقه بود و داخل آن بصورت اتاق های به هم چسبیده یا همون آلاچیق از هم جدا میشد. منو را روی دیوار نصب کرده بودند و ما هم غذا سفارش دادیم.