چقدر دلم برای پیرمرد تنگ شده. چه دلتنگی غریبی دارم اینجا. پراکنده گویی های گاه و بی گاه. آرمین شیشه مربا رو بفرست بیاد.

کپر مجازی برای پاسداری از گویش دشتی. سلام خذمت موری دشتی دوسا. اش میگو اشتم بانک یه پیلی واریز کنم تو یه حسایی. اشو گو تو ئی حسابت پیل کمن. ده ام واسا اشتم از ئی حساو و ئو حساو پیل ام واسا تا ام شایی پیلکو جور کنم. بی یای اصطلاح دشتیاتی کنک کرده. افتیم شی خم ام گو ایکده کنک ام کرد. تا ام شایی پیلکو جور کنم. حلا معادل عدل و عمارش نیفام چن! اما مو خم تیزو ئی واژه ی کو ام نشته بی. حلا اگه شما اتو بشاییت سیش معادل تو فارسی واجوریتو دلمو خش وامبیت بشنییم. سلام خدمت همه ی دشتی دوستان.

اندیشه ی من اندیشه ی تو. براي آزادي و حقوق بشر در ايران.

مرا به جای بوف کور از کتابخانه بردارید. مرا به جای بوف کور از کتابخانه بردارید.

غم یعنی اینکه کوچه تا ته سرد و تر باشد. معشوقه ات معشوقه ی صدها نفر باشد. لب وا کنی تا که بگویی دوستت دارم. با هم اتاقت روز بعدش هم سفر باشد. تو در جنونت غرق و دنیا خیس باورهاش. محدوده ی تنهاییت یک بوم و بر باشد. دلتنگیت در دامن انبوه آدم ها. هی بیشتر هی بیشتر هی بیشتر باشد. با هر دلیل و منطقی رد می شود حست. معشوقه ی دیوانه ات هم کو رو کر باشد. تا آخر این قصه در این کشور متروک. آغوش گرم گریه ات کوه و کمر باشد. یک پله بالاتر خدا با جعبه ی چوبیش. در هق هق بی وقفه اش چوب دو سر باشد.

و رهایم می سازی! به دست هذیان تلخ واژگان می سپارم. کام بسته ی صفحه ی سفید دفتر شعرم را. مرثیه خوان درد خویش می شوم. از چشمان تو شعر می بارد. برای تمام بابا های این سرزمین. به من یاد می دادند.