یک زن خانه دار هستم. البته با فراز و فرودهای خودش. دوست دارم دوستان خوبی برای هم باشیم و در مشکلات به هم کمک کنیم و در شادیهای هم شریک باشیم. سلاام دوستان مهربونم صبحتون بخیر. امروز اومدم یه مطلب بزارم خیلی چیزا اومد تو ذهنم و انتخابش سخت بود. تصمیم گرفتم اون چیزیو بنویسم که دوست دارم داشته باشم . خیلی دلم هوس زیارت کرده .

حالم از همه ی دنیا بهم میخوره. خدایا بهم انگیزه ی رندگی بده. انگار ی مرده ی متحرکم. بچه هاااا خیلی دعام کنین. واین بار به خاطر مهتاب عزیزم.

من تا ته فرداهام- گل گیسو. آسمان فیروزهای زندگی من- آفرین.

شده تا حالا با تمام وجودتون . با تک تک سلولهای بدنتون یه چیزی و از خدا بخواین! من چند روزیه سرشارم از این حس. یه جور حس التماس به خدا تمام وجودمو گرفته . مثل اغلب وقتها برا خودم چیزی نمی خوام. چقدر از صبح حالم گرفته اس. همسرمم شیفته و تنهایی بدتر داره اذیتم مبکنه. ولی بغض داره خفه ام میکنه .

با وبلاگایی تبادل لینک میکنم که شخصی باشه و در مورد روزانه هاشون می نویسن. انقدر بی حوصله ام که فرمایش همه متینه. حذف کردن ادم ها از زندگی ام به این معنا نیس که از ان ها متنفرم. معنای ساده اش این است که برای خودم احترام قایلم. با رمز قبلی ادامه مطلب.

دفتر ثبت خیلی چیزا که حتی نمیشه توی دفتر خاطراتای قدیمی نوشت. اما بعد از چند روز نمیدونم به چه بهونهای دوباره این هیولای خوش خط وخال! پا به عرصۀ خونه گذاشت! منتها ایندفه میدونم که بزرگه اون برنامهها رو از روش پاک کرد و دیگه وارد اینترنت نشد.

میخوام تا اونجا که میشه شاد باشم و از زندگیم لذت ببرم . این تک صندلیا توی کلاس هم دردسری هستن هااا. دانش آموزا فک میکنن سوار ننو شدن. هی خودشونو تاب میدن و نصف اوقات هم انقد کج میشن که صندلی عقبیا به زور میارنشون بالااا. آخرای سال یه باری در حال نطق بودم بعد دو تا از بچه ها هی صندلیشونو تاب میدادن هی تاب میدادن هی هی. دستمو محکم کوبیدم روی میز صدامو بلند کردم خواستم بگم چه وضعشهههه صندلیاتونو درست کنیییین.