دلم تنگ شده واسه اینجا و واسه همه دوستام. اما یه پسرکوچولو شیطون موفرفری وقتی واسم نمیزاره. اپلیکیشنهای موبایل رو دوست دارم فرق نداره کدوم یکی. وایبر یا واتس اپ یا تلگرام. واسه منی که فرصت وب خونیم و وبگردیم کم شده. این روزها نعمت هستن که از حال دوستای مجازیم بی خبر نباشم.

روزها داره میگذره و من کم کم به محیط جدید عادت میکنم و میتونم بگم دوستش دارم. گاهی وقتی با خانوادم صحبت میکنم اوج دلتنگی میاد سراغم اما به لطف تلکنولوژی تا تصویرشون رو میبینم و پسرک خواهری شکلک در میاره. اونوقت ما برای اضافه شدن یک فرد جدید همچنان با آقای خونه در کشمکش میباشیم. همانهایی که به واسطه پارتی و گاهی حتی قهرمان ورزشی بودن تصمیم گیر زیرساخت های عمرانی این مملکت شده اند! مگر اطراف خود من کم بود! فقط به دلیل اینکه بند .

ی تلخی که جزیی از خود زندگیه! دلم میخواد که باز هم بنویسم. کاش تا همیشه اینجا ی جای مجازی میموند . اینو وقتی خواهرم هی منو عضو گروهایی که خودش توشون بود میگرد بهش گفتم . گاهی باید ی جایی رو برای خودت داشته باشی . ی جایی فقط و فقط برای خودت . هیچی واسم مهم نیست . ی کم خسته ام . نوشته شده در یکشنبه نهم فروردین ۱۳۹.

یک هفته شلوغ که اون وسط جواب ازمایشمم گرفتم. من و همسرم در اروپا. روزانه های آقای زیپ و خانوم زیگ زاگ. من و تو و رقص زندگی. روزنوشت های ی خانوم شاد! در عبور سال ها. زندگی پر از خاطره است. قصه از کجا شروع شد. به زیر سقف این خونه. یه خونه ی جدید که باغ هم داره. با پای دل قدم زدن. لیانا عسل مامان و بابا. اس ام اس شب بخیر جدید. بعد گفتم راستشو بگو! .