عطیهی عزیز من را به یک بازی دعوت کردهاست. بازی اینکه اگر سهماه تا پایان زندگیم فرصت. خوب سوال خیلی سختی است. جوابش را در یک پست نمیتوانم بدهم.

سیب می خوری حالم به هم می خوره. طنز نوشته های یک ذهن کاملا مساعد مرحوم. کپسولی که دوست داشت شیاف باشد. جی جی بی جی دوست بدم. مریم ها و یا کریم ها هم هیچ نمی دانند! آینه ها دچار آلزایمرند! پستویی که آفریده شده بود. هر وقت حوصله نداشته باشم. مستانه بی در به در. یادداشت های یک دختر دم بخت.

حریم خصوصی و ارتباطات آن لاین. درسال تولد شما چه اتفاقی افتاده. برای آنان که نگران آینده ایران هستند. فنجان دوم چای داغ! پگاه متولد ماه مهر. یه وقتایی اتفاقهایی می افته که عین یه سیلی توی صورت آدم می خوره و اون رو از خواب بیدار می کنه. ارت بازی برای من همین نقش رو بازی می کنن. برمی گردم و آرمانهایی رو که یه عمر باهاشون زندگی کردم و بهشون مغرور بودم نگاه می کنم و می بینم که خیلی هاشون بیهوده بودن. یک صبح زیبای پاییزی! پی نوش.

اینجا سکوی شیرجه است! برخلاف خیلیها که دوست دارن از سکوی پرتاب استفاده کنن من ترجیح میدم سکوی شیرجه داشته باشم! پروانه ای سردرگم در دل! چهارشنبه 17 اردیبهشت 1393. چندیست پروانه ای را در قفس دل اسیر کرده ام. از گل سرخ و میخک و یاس! دلم یکی دو روزنه داشت! کورسوی نوری به دل می تابید و گلها را همین بس بود! آسمان دل ابری شد و روزنه ها بسته! گل های باغچه خشکیدند! پروانه به تقلا افتاد. حال خود را به در و دیوار دل می کوبد تا بگریزد! نکند دارد جان می کند. نوشته شده توسط غواص کاشف! آخرش میگی .