احساس می کنم دارم برمی گردم به همون دوره بیکاری. همون سالهایی که از دانشگاه فارغ التحصیل شدم و دو سال بی کار بیعار تو خونه نشستم و هیچ غلطی نکردم. همون بیست و دو تا بیست و چهار سالگی منحوس. انقدر دوست دارم برگردم به همون سالها تا اینبار بدونم باید چیکار کنم و شروع کنم به همون کارها. همه جی رو نو اینبار درست شروع کنم. همیشه ضربه ها به خاطر بیشعوری ملت که نیست. بعضی هاش به خاطر بیشعوری خودمون بوده و می تونستیم جلوشو بگیریم. تدریس خصوصی هم می تونم ولی می ترسم طرف حقمو ب.

من یه مرغ از قله قافم ولی دوست دارم که خودمو سیمرغ معرفی کنم. سلام و یک عالمه شرمندگی. همیشه فکر می کردم چطور میشود ننوشت و زنده بود! مثل حالا که ننوشتم و زنده ام. همه شونو دوست دارند و از دست دادنشون براشون عذابه.

پراکنده نویسی یک دهه شصتی. ارزانترین سامانه اس ام اس. رقص تانگو روی فرش قرمز. اکسترمم های یک احساس درجه فرد. وقتی سینورینای بهمنی پا برهنه راه میرود.