در عكس هايش غوطه ور شده ام. خودم را خيال مى كنم كه صدايم مى كند و من در ميان برف ها از خواب بيدار مى شوم. برف هاى يك زمين كه گمشده. سعى مى كردم باران بگيرد. با تمام استخوان هايم باور كن. مثل كارد كه در جدار دنده گير كرده باشد باور كن. و پلكم كه تا چشم مى زدم خارستان بود.

این آهنگ و تمامی دست نوشته هایم. تقدیم به آنکه در سخت ترین و بدترین زمان زندگیم تنهام نگذاشت. علی ساعت ۸ از خواب بیدار شد. نمیخواست از تخت بیرون بیاد اما با بیحوصلگی از تخت خواب پائین آمد. باز این بغض یک ساله داشت گلشو میفشرد. علی رفت و کنار آرزو نشست ودست در گردن همسرش انداخت. وبه آرزو گفت امروز می خوام برات سنگ تموم بذارم. بعد با آرزو نشست به تماشای سریال محبوبشان. بعد از تمام شدن فیلم تازه یادش افتاد که نهار .

تو را من چشم در راهم. حوض خونه ي علي كوچيكه. همه سيب هايم برای تو. چهار سال پيش در همين روز. با يك سلام و يك سبد گل لبخند آغاز شد! و از آنجا كه. هر آغازي را پاياني است و هر درودي را بدرود. از همان نقطه ي آغاز و با پيشكش همان گل لبخند. زماني ديگر شايد و سلامي ديگر.