بعد 1 سال بالاخره برگشتیم طلایه. سلام به همه ی دوس جونیای عزیزم. دلم واسه وب و رمان و مخصوصا شما یه دنیا تنگیده بود. یه سال از آخرین آپی که کرده بودم میگذره و تو این یه سالم کلی رمانای خشمل اومده که. اما از طرفی عسل جون کار داشت و منم که کلی درس داشتم مخصوصا که رشته ام هم ریاضیه ! خلاصه از این حرفا گذشته می خوام تا اونجا که میتونم و وقت میکنم رمان بخونم و به شما معرفی کنم.

دلتنگی های مادرانه من و دوقلوها. دلت که گرفته باش با صدای دستفروش دوره گرد هم گریه می کنی چه برسه به صدای بارون . دوستان تو این چند سال فکر میکنم در مورد مادام اریت گهگاه مطالبی تو وبلاگم نوشتم . ایشون بعد یه مدت که ایران نبودن برگشتن و باز کار زیبایی پوست و مو رو شروع کردن . اگر دوست داشتین حتما با دفترشون تماس بگیرین و یه جلسه مشاوره بگیرین .

به نام تنها ترین تنها که تنهایی تنها شایسته ی اوست. عکس های جالب و دیدنی! بقیه عکس ها در ادامه مطلب. چه داروی تلخی است وفاداری به خائن. و مهربانی با سنگدل . ما خوب یاد گرفتیم در آسمان مثل پرندگان باشیم و در آب مثل ماهیها. همه میشناسند در هر مکان.

نمیدونم چطور احساسمو بگم وقتی الان بعد یکسال نظراتتونو خوندم واااااااااااااااااای ببخشید بعضی نظرا گله اگی بعضیا مال سال ۸۹-۹۰. میدونم حوصلوتونو سر بردم دوست دارم اینجارو از نو بسازم باهام باشید کم نمیارم همتون واسم عزیزید. صندلی خالی ات را لمس میکنم. واشیایی را که از تو سخن می گویند. نگاهت رادر ذهنم جستجو میکنم. به صدایت در درون خود گوش میدهم. ونشانه های عشق را دوباره کشف میکنم.

حتی اگر نباشی می آفرینمت. چونانکه التهاب بیابان سراب را. در سیاهی چشمان تو! زمزمه می کند نوای دلتنگی ام را . در دل من چیزی است. مثل یک بیشه ی نور مثل خواب دم صبح. بدوم تا ته دشت بروم تا سر کوه. دورها آوایی است که مرا می خواند. به سراغ من اگر می آیید. که در آن هیچ کسی. در سکوتستان رگ های هوا منجمدند. و دلیل سرپا بودن دل ها آن جا نامعلوم. آدم این جا انصافا تنهاست! به سراغ من اگر می آیید.

غربت و تنهایی امشبم را با کدام بهانه به در و دیوار اتاقم چنگ زنم. در آینده ای نه چندان دور. تو گریه هایم را بغل نکرده باشی. گمم نکرده ای که پیدایم نکرده باشی. نه سایه نه سکوت نه ساعت. نه صندلی خالی و فنجان نشسته ای. نه پایه های سست و شکسته ای. نه چشمانت را بسته باشی و. مرا به یاد آورده باشی. نه نبضم را از پایه های میز تکانده باشی.