داستان كوتاه از همه جاي دنيا. پشت چراغ قرمز تو ماشین داشتم با تلفن حرف میزدم و برای طرفم شاخ و شونه میکشیدم که نابودت میکنم! به زمینو زمان میکوبمت تا بفهمی با کی در افتادی! زور ندیدی که اینجوری پول مردم رو بالا میکشی و. خلاصه فریاد میزدم که دیدم یه دختر بچه یه دسته گل دستش بود و چون قدش به پنجره ی ماشین نمی رسید هی می پرید بالا و میگفت آقا گل! آقا این گل رو بگیرید. منم در کمال قدرت و صلابت و در عین حال عصبانیت داشتم داد میزدم و هی هیچی نمیگفتم به این بچه ی مزاحم! چرا اینقد پر رویی! چه کردی با من! هنوز رد.

لا صلی علی کرب بلا میکده ی محترم دوست. قسم برتب چشمان تر و غرق غم دوست. به گیسوی پر از پیچ و خم دوست. دل هر که پریشان حسین است حرم اوست.

نوشته شده در یکشنبه شانزدهم شهریور 1393ساعت 9 به قلم محمد مبيني. قول دادهام تا وقتی که مرخص نشوی پای همین تخت بنشینم. این جواب اصرار هر روز مرد بود. آن قدر گرم نوشتن روی دیوار.