از روزهایی می نویسم که بر من می رود . من باز هم خواهم نوشت . و باز هم سلام به همه دوستام . ممنونم به خاطر کامنتهای پست آخر . عسل خانومي و آرش خان.

نامه های من برای دخترم آیسا. این نامه را نخوان! این نامه را در حالی مینویسم که حال خوبی ندارم. نمیدانم چطور از آب در می آید. یا فوق العاده بد و بدون شایستگی برای چشمان نازنینت می شود و یا بسیار خوب و خواندنی. حال خوبی ندارم و اصلا همین حال بد دلیل نوشتنم شده. می خواهم برایت از یک تجربه دوست نداشتنی و تلخ بگویم.

نوشته شده توسط ندا در سه شنبه دوم تیر ۱۳۹۴. آفتاب به پنجره ام نوک میزند. هرچند کسی نیست که این خوشحالی را با او قسمت کنم. نوشته شده توسط ندا در سه شنبه پانزدهم اردیبهشت ۱۳۹۴. ترسم چو بازگردی از دست رفته باشم. از نظرت کجا رود ور برود تو همرهی.

گفتا تو از کجایی که آشفته مینمایی گفتم منم غریبی از شهر آشنایی. نمی دانم این روزها از ساعتی مانده به شروع یک روز دیگر ,آغازی دیگر و شروع یک من تازه , پر می شوم از دلشوره . انگار همه تشویش های سال های گذشته یک باره در قلبم غوغا می کنند . آفتاب کم سوتر , آواز گنجشکان کم هیاهوتر , و من دچار تردید می شوم . شاید طبیعی ,شاید کمی اغراق آمیز و شاید دچار وسواس شده ام . آمدن - ماندن و رفتن.

تنها چیزی که میخام یه بچه س. که شبا باهاش تی وی ببینمو. صبام بپوشونمشو باش برم گردشو. عکساشو بزارم تو اف بی که فرت وفرت لایک بخوره. از کسی که مجبورم کنه بش فک کنم بدم میاد. بعضیا یه اشتباهو هزار بار تکرار میکنن. از تو چه پنهوون حرفای گنده گنده بلد نیستم.

بعله بعله میداند که نسبت به اینجا متعهد است و باید بیایدو بنویسد. اصلا خودش کفرش میگرد از نوسنده های بلاگ هایی مه یهو بی خبر ول میکنند و میروند. حدود بیست روزی را منزل پدرش بود. که اوضاع انچنان هم خوب نبود. قضیه پذیرش بیماری ست که پدر نمیپذیرد! حالش سینوسی ست یه لحظه خوب یه لحظه بد. از سفر برگشته همین دو روز پیش. بعد از منزل پدری چند روزی را با بیلی رفتند شمال.