موجی شده ام روی تلاطم خاک. دلم آغوش یک مین می خواهد! موجی شده ام . اینجا با عکس ما رای می گیرند و . حاجی من دلم برای شلمچه می سوزد. من جیبم به توپ پلاستیکی هم نمیرسد. حاجی هر روز ندبه می خوانم و کمیل. بین ناصر خسرو بیچاره آخر دق میکند. به خدا هرشب حالا شب حمله است. از خرج خمپاره بد ترست. حاجی بچه ها همه ترسیده اند. بعثی ها همان حوالی خرمشهر مانده اند! حالا خودی ها وسط تهران .

اما لحظه ای باید درنگ کرد و شاید چند گامی به بیراهه رفت. مدتی است بر جاده ی هموار می رانیم. چه جهل زشتی است در این شب قدر بودن و در زیر این باران ماندن. آرزوهایی که هیچ رنگی از خودخواهی و.

دل نوشته های گاه و بی گاه.

در مورد پست قبل بگم که بلخره سفر رو رفتیم. منم خوبم ولی نیاز دارم که یه تجدید روحیه ای بکنم. منتظرم حاجی بیاد و اتاقش برم ببینم اگه با مرخصی هفته بعدم موافقت میکنه من و شوهری کم کم کارامونو واسه سفر راست و ریست کنیم. هردوتامون نیاز داریم به این مسافرت. این سفر ماه عسلمون هم محسوب میشه. البته بعد از ۸ ماه که از ازدواجمون میگذره.

سوزاندمت و خاکسترت را به آب دادم. مگر خاکستر در آب حل می شود. تمام حسرت ها را سر می کشم. می ترسم از روزی که دامنگیرت شود. چهارشنبه 15 اردیبهشتماه سال 1389. لحظه ها را هراسان می شمرم. چه شتابان به سوی پایان می روند. آنقدر محکم در آغوشم می گرفتی. که هیچ زمانی نتواند مرا با خود ببرد. پنجشنبه 2 اردیبهشتماه سال 1389. دلتنگ تو ام که نیستی. گمشده در میان تمام نیست ها.