وقتي بوي بهار از پنجره ي اتاق شنيده مي شود. مشام جان را بايد پر نمود. از اميدي كه وصل را تداعي گر لحظه ها مي كند. عطر زندگي را با رايحه ي نارنج بايد بوييد. تا لمس عشق مي توانست راهي نباشد. دريغ را هماره ي خود كرده بود. واژ ه اي كه دشمن دل رقم زده بود. برای من باش حتی در یاد. ودر حريم آن زندگي مي كني. پاسداري از آن در طاقت توست. ودر پنجره ي خيال هم.

ما همانی هستیم که باور داریم. ما همانی هستیم که باور داریم. درین بحث ابتدا باید هرکسی خود را بشناسد. یعنی خودشناسی بحث اولیه ایی است که درین مورد. که این می تواند شامل همه ی توانایی ها و استعدادهایی که. به منصه ی ظهور رسیده است. وهمه ی آنهایی که به صورت پتانسیل در ما وجود دارد. و هنوز به مرحله ی تحقق نرسیده است. می تواند از نظر فکری تربیتی رفتاری صفات اخلاقی. آرمانها و گرایشاتی که داریم.

افسانه ای خموش در آغوش صد فریب. گرد فریب خورده ای از عشوه ی نسیم. خشمی که خفته در پس هر درد خنده ای. رازی نهفته در دل شبهای جنگلی. برجا ز کاروان سبکبار آرزو. گمکرده مرغ دربدری راه آشیان. یک لکه ای ز ننگ به دامان زندگی. وز ننگ زندگانی آلوده دامنی. یک ضجه ی شکسته به حلقوم بیکسی. راز نگفته ای وسرود نخوانده ای. لبخند پر ملامت پاییزی غروب.

در این اتاق ساکت تاریک. وقتی که من لبالب این صبر تلخ را. شبهای انتظار تو را صبح می کنند. تا پر کشند سوی تو و بوسه های تو.