چقدر دلم واسه ت تنگ شده بود. چقدر دلم واسه همین آهنگ و شعرایی که با هم میخوندیم و حالش رو میبردیم تنگ شده بود. بی معرفتی من رو ببخش عزیزم. قول میدم دیگه زود به زود بیام پیشت. به نسیمی همه راه به هم می ریزد. کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد. سنگ در برکه می اندازم و می پندارم. عشق بر شانه هم چیدن چندین سنگ است. گاه می ماند و نا گاه به هم می ریزد. انچه را عقل به یک عمر به دست آورده است. دل به یک لحظه کوتاه به هم می ریزد. آه یک روز همین آه تو را می گیرد.

پاره ها یی از بودن من. درگیرو دار طلسم شده ی این روزهایم. چنگ می اندازم به هرچه دوروبرم هست. تنها برای ارام یافتن این ذهن مشوش. و میدانم هیچ کس به جز خودم. و به زود میخواهم بخزم لا به لای زندگی. تا که باری از دوش فکرم بردارند. که جای من نیستند که بدانند. اگر هم پایم نباشی دیگر پای ادامه نیست.

آقا ما رفتیم از اینجا.

We are all just prisoners here,of our own device. دیشب انقدر با خودم آرام قدم زدم و هی به خودم میگفتم اون پنبه های مسخره رو از گوشت در بیار باهات کار دارم ولی انگار نه انگار! به خرجم نمیرفت که نمیرفت. همچنان به راه خودم ادامه میدادم و حاضر نبودم اون یقین مضحکمو حتی واسه یه لحظه هم به شک تبدیل کنم. میدونی تصمیم منطقی چیه! ارسال شده توسط چپ بال. پيوندهای مربوط به اين پيام. به خرجم نمیرفت که نمیرفت.