انتظار یعنی دو چشمان مادر شهید مفقودالاثر. از دوباره آمده یک کاروانی از شهید. این سری شاید بیابد او نشانی از شهید. مادری چشم انتظار استخوان یا یک پلاک. سوی خانه می رود با دست خالی از شهید. نقطه خال لبت یعنی که پایان شد کتاب. می گذارم نقطه ای من آخر هر جمله ای. جمله لب های تو با نقطه ای از خال تو. میگشایم درب منزل را فقط از شوق تو. خوب می دانم دگر سویم نمی آیی تو باز. من ولی از پشت در گاهی سرک ها می کشم.

اگه این یه خواب خوب تا ابد بذار بخوابم. روزهایی بود که دوست داشتم سر بر دامان مادر بگذارم. بابا در گیر پروژه های تا همیشه سنگینش بود. یاشار هم شب تا غروب مشغول بود. من بودم و بی کاری مجددی که ناخواسته دچارش شده بودم. باورش نمی شد که این بالا آوردن ها. این تب و لرز ها از بارداری ست. به قول خودش از ناز زیاد بود. حالا از هرچه که بود واقعا بود. بود و نمی خواستم باشد. نوشته شده در دهم مرداد 1393ساعت توسط من ملیحه نیستم. باید بر می گشتم به زندگی. باید برای بابا زندگی می ساختم.

اين وبلاگ بيانگر نظرات و ديدگاه هاي حزب باميه عسلي است. خدايا از اين چيزي كه هستم راضي نيستم اما بديل آن به مراتب خطرناك تر است.

من روی گسل های بزرگی هستم. وقتی که داری می روی از پیش من با هر قدم. من همچو تهران می شوم در اضطراب زلزله. من ساخته ام از موی تو و چشمانت. باید که بسازند از آن موی تو و چشمانت. یک فیلم رومانتیک و پر از بوسیدن. روزت مبارک دختر ایران زمین. مخفیانه بوسه بر لب های تو من را بهشتی می کند.