این وبلاگ رو 5 سال داشتم. معلوم نیست در آینده چه بلایی بر سرش در بیاورم. دختری که هرگز نمی گرید.

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید. صبح ها پارک خلوت است. آبپاش ها روشن اند انگار در هر دور پشت سرت آب می پاشند تا زودتر برگردی! عنوان از شیخ بهایی ست. حالا که لیلا زنگ زد که آرتین پاهایش را تکان د.

دوستان یه مسأله مهمی هست که البته قبلا هم درموردش نوشتم اما لازم دیدم با تأکید بگم دعاکنید در موردش لطفا. ثابت بودن این پست یعنی کماکان اولیت اول خرده ریزای یه ذهن اشباع همین موضوعه. کاش سر تصمیمم بمونم! پنجشنبه 13 آذر 1393.

تمام جانم درد می کند. کوچک که آنرا زندگی نام نهادیم. در میان عشق و تنفر. که درد می کند گاهی. چیزی دارد من را با خودش می برد. از یک کلمه آغاز می شود. و آدم احساس می کند. زنی که زیاد می داند. به تو می گویم برو. به تو می گویم برو. توی سینه شمع کوچک می سوزد. مثل پروانه ها دیوانه است.

همیشه باید یه جای کار بلنگد. این ترانه عالی ست عالی ی ی ی ی ی گذر اردیبهشت. انقدر سرمگرم شیرین کاری ها وشیطنتاش بود که وقت سر خاروندن نداشتم چه برسه به نت و بلاگ و . این روزا زندگی دو نفره مون خیلی خوب و شیرینه.

نسیم آرام درخت سیب را هل میداد. زمین در تمنای افتادن سیب. محبت از کاج خانه آویزان بود. حال همه ما سبز! آب رقص رقصان می رفت بر پای چنار. باد نرم نرمک می وزید بر کنج حصار. بید مجنون سایه اش را به مسافر می بخشید. شاپرک پر زد و رفت بالا تا روی گل خورشید. حی علی الصلواة خروس قاعده سکوت را برهم زد. واژه ها می دانستند که چقدر خوشبختند. دامن تابستان پر از میوه یکرنگی.