امان از ما كه خنده هايمان شده. دو نقطه كنار يك پرانتز. سروده ها و نوشته ها. حرفه اي ترين قالب هاي وبلاگ. ته مانده های یک بیمار روانی. من بافنده ي كلماتم و باردار دردها. جایی میان سپید و خاکستری. به یک مرد مبتلا میشوی. عکس های من با خدا.

عبور می کنم در آینه. تو از آینه هم دور تر بودی. این را سه بار تکرار کن. شاید یاخته های پذیرنده بیدار شوند. ساعت به لحظه های بی سلام نزدیک می شود. پیر مردی مرا به سوی شراکت اندوه و امید می برد. و خیابان یعنی گام بردار. توقف میان دو چراغ سبز. فکر می کنم دیر می رسم و از مرگ نمی ترسم. تو این را خوب می دانی. هیچ یائسه ای به زاییدن فکر نمی کند. هیچ مرده ای به مرگ. دیوانه ای در کنارت پرسه می زند.

چه هاست در سر این قطره ی محال اندیش. رو خاکستر آب نریز! اما هم.

همان وقت ها که گفت فیس بوک وبلاگ ها را نابود کرد و قبل از آن آدمها را باید برمیگشتم. باید دستی به سر و روی ورق پاره هایم می کشیدم و مثل آنوقت ها منتظر می ماندم تا شبی کلمه ها بیاند. قهر کرده بودند از من و شبهام. حالا برگشته ام که بمانم و دیگر برنگردم به شب های شلوغ پسندیدن و پسندیده شدن. آمده ام که بمانم حتی اگر کلمه ها نیایند. خدا رو به خاطر اندک نجابت و ادب م شکر میکنم.