آدما نباس دوست پیدا کنن. وقتی دیگه نمیشه بهشون زنگ بزنی. وقتی نمیتونی درد و دل کنی. یا حتی باهاشون شوخی کنی و بخندی. و همه دوستی خلاصه میشه تو عکسهات و خاطراتت. هی بغض تو گلوت گیر میکنه. با قلبی معلق و پایی در هوا . دیگر طاقت رویاهایم تمام شده است .

در این دنیا که نامردان عصا از کور می دزدند من از خوش باوری اینجا محبت آرزو کردم. کارای مدرن رو بیشتر دوس دارم. عشق من رنگ و روغن. اینم نصفه کاره اس ولی خب میشه حدس زد چیه. میدونم اصلا خوب نشده ولی گیر ندین دیگه! تنها کشیم بدون رفتن ب کلاس آموزشی و کمک از کسی. این اولین تابلویی هست که کشیدم.

شنبه 24 مهرماه سال 1389. اون روزا یادش بخیر چه روزای قشنگی بود . اون روزا یادش بخیر چه روزای قشنگی بود . کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم. اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم. کاش دلهامون به بزرگی بچگی بود. کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش. را از نگاهش می توان خواند. نیازی به صحبت کردن نداشتیم. کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود. کاش قلبها در چهره بود. اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد. و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم. سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست.

چقد دوس ندارم دیگه بیام این وبلاگ. هرجایی که نشانی از تو یادی از تو باشه مضطربم میکنه. دوس دارم هر چی تا حالا برات نوشتم خط بزنم. ولی دیگه طاقت دوس داشتن رو ندارم با این وضع که تو. وای که دوست داره هنوز.