من از این به بعد در جای دیگه شروع به نوشتن میکنم .

دلم یه جای امن با کلی دوستای مهربون می خواست که بتونم توش راحت از روزانه هام بگم. اینروزها وقت آزادم خیلی زیاده. خیلی وقته که دیگه سرکار نمیرم. خدا رو شکر تفریحاتم کم نیست. ولی کم کم حس میکنم دارم دچار روزمرگی میشمممم. دلم میخواد یه کاری بکنم. نمیدونم یه کار نیمه وقت یا مثلا یه کار هنری توی خونه. دارم نگران میشم که نکنه دیگه دارم روزای خوبمو که میتونه سرشار از فعالیت باشه رو از دست میدم به سادگی . دارم نگران میشم که نکنه چند سال دیگه غصه مفت از دست دادن این روزامو بخورم . ممنون بخاظر تک تک دوستی های زیبا.

امیدوارم براى مراحل ادیت و چاپ هم همه چیز خوب پیش بره. شاید این اولین باری بود که کامل و مفصل خونه تکونی کردم. سال دوم هم بقدری درگیر کمردرد بودم که به این چیزا نمیشد فکرکنم.

پراکنده هایی از روزها و شبها. دانی که به دیدار تو چونم تشنه. هر لحظه که بینمت فزونم تشنه. من تشنه ی آن دو چشم مخمور توام. عالم همه زین سبب به خونم تشنه . در آن لحظاتی که خودآگاه کنار می رود و ناخودآگاه اختیار همه چیز را به دست می گیرد. دقیقه هایی که فاقد زمانند و جدای از مکان. فرداست دوباره تکرار آن روز شگفت. لبهای مرا آتش حسرت بگداخت.