خسته از این همه موندن. خسته از لحظات باقی مونده. خسته از خاطرات جا مونده. خسته از ضربان این قلب خسته. خسته از بیقراری های این دل شکسته. خسته از تکرار این بغض شبونه. خسته ام از این زمونه. خسته از این زمین و زمان. خسته ام از این تن و جان. خسته از یک عمر یکرنگی. خسته ام از تکرار این دلتنگی. خسته از اینجا و هرجا. خسته ام از اینهمه وابستگی.

ღب ی مع رفتی زن دگیღ. به وب بی معرفتی زندگی خوش اومدید. نوشته امپراطور پاپ که پر از درده. مادر مرتضی میگوید این نوشته را در دفتر یادداشت کوچکی روی میز مرتضی پیدا کرده است . وقتی بهم گفتن که اومدی سراغ من. میخواستم تا اونجا که میتونم ازت فرار کنم. شب ها خواب و ازم میگرفتی.

همه چیز و هیچ چیز. من با بهار می رویم. من در عطر یاسها پخش می شوم. من در شیره هر نبات می جوشم. من در هر شکوفه میشکفم. دریا با من مهربانی می کند. پرندگان این سرزمین خواهران شیرین زبان من اند. سپیده هر صبح بر گونه ام بوسه می زند. نسیم هر لحظه گیسوانم را شانه می کند. همه رنگهای این سرزمین را آشنا می بینم. همه رنگهای این سرزمین مرا نوازش می کنند. آهوان این صحرا دوستان هم بازی من اند. کوهها حامیان وفادار خاندان من اند. زمین گهواره ای است که مرا در آغوش خود می خواباند.

غزلی از خداوندگار بلخ مولانا چاپ. من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه. صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه. در شهر یکی کس را هشیار نمی بینم. هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه. هر گوشه یکی مستی دستی زده بر دستی. وان ساقی سرمستی با ساغر شاهانه. ای لولی بربط زن تو مست تری یا من. ای پیش تو چو مستی افسون من افسانه.