خورشید را باور دارم حتی اگر نتابد. خورشید را باور دارم حتی اگر نتابد. امشب قراره آخرین شبی باشه که اینجا هستم امشب یه جورایی باید از این خونه خداحافظی کنم خیلی سخته اما لازمه . خورشید را باور دارم حتی اگر نتابد. خورشید را باور دارم حتی اگر نتابد. لالا لالا دیگه بسه گل لاله بهار سرخ امسال مثل هر ساله هنوزم تیر و ترکش قلب و میشناسه هنوز شب زیر سرب . خورشید را باور دارم حتی اگر نتابد.

مدتهاست تصمیم دارم توی این محیط یه مطلب بنویسم اما مشغله فکری اجازه نمیده . راستش نمیشه گفت خیلی آدم مشغولی هستم اما همه ی مشغولیتم ذهنی هست و طبیعتا اینجا هم باید از ذهن مایه گذاشت . یکی از قوی ترین اعتقاداتم تا امروز اعتقاد به محافظت انسان توسط خداوند متعال هست . هر جور حساب می کنم میبینم لحظه ای نیست که خداوند متوجه ما نباشه . هر بار دست دراز می کنیم خداوند با عنایت خودش آدم رو شگفت زده می کنه . اومدم امروز بگم این رفیق بامرام و توانا عجیب رفیقیه . ازش دست بر ندارید . ایام بر شما خوش .

بدون نیاز به رفتن تا فرودگاه. و بدون ترس این روزها از سقوط. پروازکردن در پیاده رو ی بلوار میر داماد. در جهت مخالف باد های شوریده ی بهاری. با کودکانگی شش سالگی و شیدایی سال سوم دبیرستان. و انداختن از ارتفاع فندک کسی که. چند لحظه ی پیش ازو فندک گرفتیم. که دارد از تحیر چشمانش از کاسه بیرون می افتد. شناور در خلسه و شادمانگی ای آن جهانی. تا جایی رفتن که دیگر صدای رادیو های جهان نمی آید.

در آستانه سی سالگی - دو. تاثیری که مرور زمان بر طبیعت می گذارد فوق العاده و انکار ناپذیر است. بطور مثال یک فاصله دو سه ساله یک نهال کوچک را می تواند به درختی جوان تبدیل کند. یا همان درخت جوان در عرض چند دهه تبدیل به درختی تنومند می شود. چندین سال طول می کشید که نسلی به نسل دیگری تغییر کند. و فقط یک دوره ده تا دوازده ساله لازم است تا آرزوهای دوره جوانی تبدیل شوند به رویاهای دست نیافتنی. در آستانه سی سالگی - یک.

هرچه دل خواست نه آن شد هرچه خدا خواست همان شد. اینروزها پرم از نقطه چینهای مبهمی که هیچکدامشان خیال پرشدن ندارند! هی می نویسم و نقطه سر خط. قرار نیست که کسی بیاید واین نقطه ها را بردارد و برسد به خط ممتد تنهایی من. هایی که فرسوده گیشان خاطر نو را می آزارد. اما دلم خیال خالی شدن ندارد انگار. و اینروزها دلگیرم از خودم. از اینهمه مچاله گی که به در و دیوار هم میزنم نمی توانم قایمش کنم. مثل یک کاغذ نازک شده ام و هی تا میخورم.

و تنها برای تو مینویسم که جزئی از وجودمی. پیراهن عزای تو جوشن کبیر ماست. هرکس بر این لباس عزا طعنه میزند. فردا برای یک نخ آن هم اسیر ماست. جانم فدای پیرهن وصله وصله اش. آن کشته فتاده به هامون امیر ماست. آن یک جفت چشم که به راه تو رفتند. کنار قرمزی پیراهن جوانی ام. راهی نیست و باز خواهید گشت. ونه شاهنامه ام سروده شد. گرگها خوب بدانند دراین ایل غریب.