تشنگی ام کنارم نشسته است. روز را در ملافه ای زیر سرم دارم. بی خویشتنی ام را می پوشم. که جاشوان عرقهاشان را فنجان فنجان خشکانده اند. دریا را جرعه جرعه بنوشم. ناطور صبح که می رسد. تشنگی ام کنارم نشسته است. خورشید که رفت بر می گردم. تشنگی ام کنارم نشسته است. مصاحبه منتشر نشده ای از سهراب به قلم و همت رضا اسماعیلی.

این شعر را در دهه ۶۰ نوشته بودم. مدتی پیش ناخوداگاه با روح و روانم همراه دیدمش. و به خواندن و باز خواندن ان مشغول شدم. با این تفاوت در جزییات ویرایشی در ان انجام دادم تا با حال و اکنونم هم حوانی داشته باشد ودوستش داشته باشم. بهرحال در وبلاگم اینک اورا می اورم. جایی برای بوته های هوا را کنار زدن. در چشمان دختران هوا حل شدن. نه اینجا , نه انجا. جایی برای ماه , ماه که گل می پاشد. بر گوری کوچک میان دو کتف. و پایی که رطوبت تنها ترین مردگان.

نگارش در تاريخ دهم اردیبهشت ۱۳۹۴ توسط سپیده مختاری. می خواستم برای کسی باشم. هر چند او نصیب زنی باشد. شب باشد و شراب و کمی مستی. شیطانی سر و بدنی باشد. رفتم به سمت حادثه . او آمد از همان شب و فردا نه. از من سوال کرد چه می نوشی. از من بعید بود هم آغوشی. با هر دلیل کوچک پوشالی. گیلاس ها شدند پرو خالی. یک زن در عنفوان میانسالی. هر لحظه مستی ام فوران میشد. من همین طور راضی .

یکشنبه 21 تیرماه سال 1394. زن و بی ارتی های تهران.

خانه ی نقد ترتیزک 2.