دور خواهم شد از این خاک غریب. من کویر خشک بودم . عشق تو باران من شد. من درون قفس تنگ اتاقم خسته. و تو به اندازه ی تنهایی من در خود غرق. و تو چه دوری از من. و من از حسرت بودن با تو.

بعد از دوسال نوشتن یه کم سخته . وقتی همه چیز عوض شده و اونی که هستی با نوشته هات متفاوت شده سخته بنویسی. با روح و روان انسانهای زیادی آشنا هستم. اما نمی دانم که خود کی هستم! برای دیدنم بسیار نزدیک من اند. و نیستم من آن کسی که آنها نظاره گرند. اگر کمی دورتر از خود قرار داشتم.

چرک نویسی از پستوی ذهنم. روزمره گے هاے پسرے به نام سیزده. کردستان نوشت اتوبانی که می خواهد به جایی برسد اگر بخواهد. باید بروم و این رفتن هیچ کس را دلتنگ نمی کند. راستی احساس خوب بودن هم چیز خوبی ست.

درست همان کسی که فکر می کنی. یک روز مثل همه تنهایت می گذارد. به انسان هایی است که. از آخرین تکه نان شان هم. راهبه ای در یک صومعه بسیار منطقی فکر میکرد و به همین سبب به خواهر منطقی معروف شده بود. شبی باتفاق راهبه دیگری به صومعه مراجعت میکردند که متوجه شدند مردی آنها را تعقیب میکند.

به خاطر یک مشت ثواب. به پرشین بلاگ خوش آمدید. ناگهان چقدر زود دیر میشود. اینجا همه چی در همه. قراره تو این وبلاگ در مورد چیزهای جالب و خوندنی براتون مطلب بذارم البته گاهی هم در مورد خودم. و این آغاز انسان بود. سیبی که به وسوسه آن را چیده بود. و مکافات این وسوسه هبوط بود. انسان دست هایش را گشود و خدا به او اختیار داد.