آمدم که با تو سخن گویم. دلم برا یه الحاد عمیق تنگ شده. خیلی وقت ها به پروفایل ها که نگاه می کنم با این جملات روبرو می شم.

يک روز مي آيي! در استخوانم مي دمي. تا شعرهاي ناسروده ام را بشنوي . دلم واسه همگی تنگ شده. میشد دوباره باهم بود! دوستای قدیمی یادش بخیر. تو خودتو جزء اون دسته نکن.

روزی که تو را دیدم . در تو هیچ رنگی نبود و بامبو میجویدی. فقط آدرس وبلاگاتونو بزارید من آلزایمر دارم نمی تونم پیداتون کنم. آدرس وبلاگ یا فیس بوک یا ایمیلتونو بزارید حکیم رو خوشحال می کنید.

لنگان لنگان از سایه ها فاصله میگیرم . هیچ چیز به اندازه راه رفتن زیر باران در خیابان محبوبم سرمستم نمی کند. این خیابان دقیقا همانیست که از پیشترها نماد این شهر بود برایم. تمام تقدس یک شهر یکپارچه در این چهارراه بود و این نمایشکده. می خواهم بروم سراغ کلید این انگشتان قفل شده که دیر زمانیست لغزیدن روی واژه ها را از یاد برده اند. کلید را بچرخانم و بمیرانم این گریز بی سبب را. گاهي وقتهاست كه براي همين يك تكه كاغذ رنگ و رو رفته و.

اولش همه شکل هم هستیم. حتی صداهامون هم شبیه همدیگه است. با اولین گریه بازی شروع می شه. اونقدر بزرگ که یادمون میره. دیگه هیچ چیزمون شبیه به هم نیست. گاهی با هم می خندیم. گا هی به هم! اینجا دیگه بازی به نیمه رسیده. روی نیمه ی دوم نمی شه خیلی حساب کرد. یکی میگه یه سال دیگه بیهوده گذشت. یکی میگه یک سال بزرگتر شدم.