روایت سرانگشتانم که قلمی است برروی صفحه کیبورد برای ثبت همیشگی در دفتریادداشتم. خوشبختی یعنی همین الان که داداشی زنگ زد و جواب آزمایش که محض اطمینان خانومش داده بود خوب بوده. داداشی دیشب خواب خوبی دیده بود. دوشنبه صبح ظهر ,. موقع خواب سعی کردم از گوشی فاصله بگیرم. تا 3صبح نمی تونستم بخوابم. برای اولین بار دیشب گوشیم پیش خودم نذاشتم.

Things dangerous to come to . To see behind walls . To find each other and to feel . That is the purpose of life. منم برای خنده رفته بودم. برای خنده چون در هر صورت این خونه باید فروخته بشه. پس دیگه ما توی تصمیم گیری ها حساب نمیشیم. مثلا داشتن تصمیم می گرفتن که شوفاژ مرکزی جدید بگیریم. که من قبول نکردم برای چی الکی هزینه کنم. اونام قبول کردن تا تکلیف خونه مشخص بشه صبر کنن. هیچی دیگه جلسه خانومانه بود. اخه لامصب ملاحظه منم بکن.

اگه به ده سال قبل برگردم میشم یه دختر چهارده ساله. یه دختری که باید شاد باشه و هیچ دغه دغه ایی به جز نمرات درسی ش نداشته باشه. اما برای من یادآور استرس و ترس از کار های آقای سرطان ومشکلات و دعوایی که راه انداخته مادری و پدری اذیت کرده. الان هم هروقت یه نفر دادمیزنه کل بدنم میلرزه و میترسم. یه ادم چه قد میتونه مشکل ساز باشه. یعنی تا حالا من ندیدم این آقای 40 سال ادم نشو کاریو انجام بده که مشکلی پیش نیاد. و چه قد قدر میتونه هم به خودش وهم به خانواده ضرر برنه.