از این به بعد اینجا مینویسم. هفته پیش یک اس ام اس از شماره 30009699 با این محتوا برام اومد. در مورد پرونده xxxx به سایت و سپس به شعبه مراجعه کنید. عصر همان چهارشنبه تو دفتر کارم بودم که دیدم یکی به موبایلم زنگ زد. گفتم نشناختم! گفت شما هر چی دوست داری صدا کن.

برای سقوط احتیاجی به ارتفاع نیست! حتما مرا در میدان شهر. اگر بدانند رویاهای من با تو. تا کجا که پیش نرفته اند. یک روز تو را به خانه ام خواهم برد. حتی کتاب های خاک گرفته لای قفسه. باید بفهمند که من دروغ نمی گفتم. با من بگو از حس و حال بی خبر رفتن. از خواب پایین آمدن از خویش سر رفتن. در انتخاب بین بودن یا نبودن ها. با اشتباه فاحشی سوی تبر رفتن. با من بگو از حس سنگین پشیمونی.

رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند. این دقیقا حس الان من است. از ساخت اولین وبلاگم حدود 7 سال می گذرد. خانه ای که نوجوانی هایم را. از این به بعد بیشتر در وبلاگ جدیدم.

شب جمعه ای نشستیم توو خونه تک و تنها. حمیدپسر توو اتاق رو زمین کنار بخاری پهن شده و درس می خونه. منم توو هال کنار شومینه رو کاناپه پهنیدم و وب گردی می کنم و البته شیش دنگ حواسم به راه پله خونه ست. واحد رو به رویی مهمون دارن! از واحد بالایی هم صدای ساز و آواز میاد.

آنگاه كه تمام لحظه هايم تنها در تو خلاصه مي شود. از روزی که به مهمانی سکوت رفتی. پاییز با همه تنهایی اش بر سرم فرود آمد. چند روزیست حس می کنم هوا سرد است. قلبم درون سینه یخ بسته. چند روزیست چراغ اتاق هم سوخته.

مرد جنوبی در این سرزمین همواره در انتظار طلوع وروشنایی آفتاب دوباره می باشد . نگذارید که این سرزمین رنگ غروب به خود گیرد.