دوست دارم مسافری باشم بی هیچ کوله باری از این دنیای گنگ. من باشم و یک دل و یک خدا. یادمه اولین باری که یه چیزی نوشتم تو این وب یه روز گرم اردیبهشتی بود. اصولا همیشه شروع اتفاقات جالب زندگیم از اردیبشهت بوده. روزی که هنوز هوای آسمون دلم خاکستری نشده بود . نمی دونم شایدم خواب بودم و هنوز از خواب بیدار نشده بودم . یه چیزی تو مایه های نئو توی قسمت اول ماتریکس. وقتی که از خواب بیدار شد و زشتیه دنیای واقعی رو دید! یه زمانی عجب برو و بیایی بود اینجا! از همه مهم تر اینکه یه چیزی تو زندگیم کم داشتم.

ام اس و پرسه های مستانه ی یک قاصدک. هر چی فکر کردم دیدم دلم راضی نمیشه اونجوری وبلاگمو تعطیل کنم. تصمیم گرفتم یه بار دیگه آپ کنم. زندگی راز بزرگی است که در ما جاری است. زندگی فاصله ی آمدن و رفتن ماست. وقت رفتن به همان عریانی. که به هنگام ورود آمده ایم. دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد هیچ! زندگی درک همین اکنون است. تو نه در دیروزی و نه در فردایی. ظرف امروز پر از بودن توست. حتما زیاد دیدین تو دانشگاه رو صندلی و . وقتي يک دختر مي گوي.

سایه ای در بعد از ظهر پاییزی. امروز به وبلاگ سایه ای در بعد از ظهر پاییزی خوش آمدید. دیوانه ای که می خندید فردا را. خاطرات دختر و لک لک. سه شنبه 13 فروردین 1387. سلام دوستان من نیز به بلاگفایی ها پیوستم.

دوشنبه 16 بهمنماه سال 1385. امشب بر شانه های دلم. کوله باری سنگینی می کند. کوله باری پ ر از دلتنگی. دلتنگی های کهنه و تازه. دیگری از ماه های خسته و رفته. آن یکی از شب یلدایی که گذشت. دلم می شکند زیر بار این همه دلتنگی. روحم ولی در پی دلتنگی دیگر. می گریزد از همه دلتنگی ها. با پرهای شکسته باز سوی آسمان ها می رود.

حرف های پسر ایران زمین, مردی از تبار سکوت. چشم من روی تو را می جوید. لب من نا م تو را می خواند. بی تو از خو یش گریزانم من. دل من باز تو را می خواهد.

چهارشنبه 5 اردیبهشتماه سال 1386. جالب اینجاست که ۸۷ تهرانی ها هم راضین! مواجه شدن . تا عمر دارم یادم نمیره که بخاطر پوشیدن برمودا بیان پای آدم رو رده ی تیغ بندازن. چند وقت پیش یه مرتیکه .