سیصد و بیست و هشت. ای که دل بردی ز دلدار من آزارش مکن. آنچه او در کار من کردهست در کارش مکن. هندوی چشم تو شد میبین خریدارانهاش. اعتمادی لیک بر ترکان خونخوارش مکن. گر چه تو سلطان ح سنی دارد او هم کشوری. شوکت ح سنش مبر بیقدر و مقدارش مکن. انتقام از من ک شد مپسند بر من این ستم. رخصت نظارهاش ده منع دیدارش مکن. جای دیگر دارد او شهباز اوج جان ماست. همقفس با خیل مرغان گرفتارش مکن. این چه گستاخیست وحشی تا چه باشد حکم ناز. سیصد و بیست و شش.

چهارشنبه 20 خردادماه سال 1394. به نظرم خیلی دردناک میاد. که با یادآوری خاص ترین روز زندگیت لبخند روی لب هات خشک بشه و سرت رو از شرم پایین بندازی و. منتظر باشی تا محکوم شی. این ناراحت کننده ترین اتفاقی بود که میتونست شادی رو از دلم بگیره. و عذابش وقتی زیاد میشه که میدونی هیچ مقصری غیر از خودت نبوده و نیست. امان از وقتی که دیگه نتونی خودت رو ببخشی. امان از وقتی که از خودت بدت بیاد. امان از وقتی که شکسته شه.

که سهم من بشود یک نگاه سرسری ات. چشم میبندم خودم را لحظه ای گم میکنم. دست و آغوش تو را عالی تجسم میکنم. با تو من تصویر زیبای شب و آیینه ام. در منی هر روز با عشقم تکلم میکنم. با خیالت چون خوشم تنها تبسم میکنم. راستی حق مرا در عاشقی معلوم کن. من که خود را سوژه ی اشعار مردم میکنم. باز کردم چشم را حالا ببین رسوا منم. من که آغوش تو را عالی تجسم میکنم. اما دیوانگی قشنگ تر است.