ناگاه اجل از کمین درآید که منم. چشم انتظار بوسیدن دست های مادربزرگ. مرثیه ای برای یک رویا. صندلی ها دور هم جمع می شوند. بر دوستت دارم هایی که به هم نگفتیم. این مرد که هر روز. دم غار من جا می گذارد. ببین بنان چطور با صدای من بغض کرده! هرکس که دید ر.

دانشمند طعنه بود به اینکه چیزی نشدم جز یک کارمند روز. دلداری ام اینه که شبها نویسنده ام. اندر وبالگ روزمره ای که میخوانم. اندر وبالگ روزمره ای که میخوانم. بیرون ریختن وقایع روزانه گذشته. مادر شدن چه آسان! ژوئیه 14, 2017. من تصور ساده لوحانه ای از مرخصی زایمان داشتم. زکی! شده ام همون ملتی که خودم مسخره شان میکردم. وصف پسر توی آینه در نیم ساعت.

یادداشت های گاه و بی گاه. در این وبلاگ یادداشت طولانی نمی خوانید اینجا همه چیز کوتاه است. انسان هیچ وقت بیشتر از آن موقع خود را گول نمیزند که خیال میکند دیگران را فریب داده است. کسی که در آفتاب زح.

هزار بادۀ ناخورده در رگ تاک است. دلم میخواست آن معلمی که دنبالش میگردند من باشم. تا الان منتظر ماندم که خبر بدهند و حالا قانع شدم که من نیستم. پروانهای در دلم پر میزد که بالاخره اتفاق خوب کوچکی افتاده است و راهی است که میشود امتحانش کرد. جواب میدهم نمیدانم و دیگر نمیگویم که خستهام از آرزوهایی که با باد رفتند و هیچ وقت نیامدند.

بهار شبانه می نشیند روی تن نمناک درخت ها و ناخواسته تو را مست می کند. نمیشود چشم روی بهار بست. این امکان را به خاطر داشته باش. پیوندهای مربوط به این پیام.

اگر خدا بخواد می رم به خونه جدید. از اینجا به خونه جدیدم بیاین. بوی عیدی بوی توپ بوی کاغذ رنگی. بوی تند ماهی دودی وسط سفره نو. بوی یاس جا نماز ترمه مادربزرگ. با اینا زمستونو سر میکنم با اینا خستگیمو در میکنم. وحشت کم شدن سکه عیدی از شمردن زیاد. بوی اسکناس تا نخورده لای یه کتاب. با اینا زمستونو سر میکنم با اینا خستگیمو در میکنم. فکر قاشق زدن یه دختر چادر سیاه.