نگران از دست دادن این خانه مجازی بودم. هرچند حالا هم دوسالی از مطالب گم شده . ولی همین هم خوب است. فراموشکار شده ام تاریخ روزهای خوش زندگی ام را یادم نیست . فراموشکار شده ام تاریخ روزهای تلخ و زجر زندگی ام را یادم نیست. در حجم انبوهای از تلخی ها غوطه ورم . وقایع را پس و پیش و به هم ریخته با یاد دارم .

تا همیشه! در همین لحظه دلم میخواهد. و نه آن چیز که آن تکه دل یخ زده ام. سر سرمای زمستانی آن سال پر از دغدغه و دود بخواست. که همه می دانند دل من در آن روز. خودنویسی می خواست که نویسد بر بام. وای از درد دل سوخته و خون روان. هیچ نپرسید که ای دلبرک خسته ترین. تو کجایی و دل همسفرانت به کجا می نگرد. دل من در پی آن دود و دغل. همه جا گشت که یابد جوهر. تو و آن فکر پلیدت را. که شود پاک و پاک.