او که یک روز اینجا می نوشت. سبکباران فرزند مهربانی مهران قاسمی ست و درایتش. مردی که می دانست یک روز به ابدیت می پیوندد پس فضایی را برایم به یادگار گذاشت که هم نوشته هایش را در خود جا داده باشد و هم غم نبودنش را با دیگران به اشتراک بگذارد. حاصل عاشقانه های مردی که این روزها دلتنگی نبودنش حک می شود بر تن سبکبارانش. عطا الله مهاجرانی و جمیله کدیور. به خواب روی شانه ات بیا بد عادت م بکن.

بستی از روی محب ت بزنیم! تا اگر آب در آن سینه ی پاکش ریزند. حق به شب بو بدهیم. عشق و عاقبت مرغ همسایه! شاید زن ه.

سه ساله شده ای اما برای من نگاهت عمق بیشتری دارد عزیز دل مادر. من آن حس شیرین نشسته در نگاهت را دوست دارم. اگر چه با مرواریدهای غلتان بخواهی پنهانشان کنی. برایت در مسیرزندگی تنی سالم و روحی بزرگ آرزو میکنم. تلاش میکنم درکنارت قدم بردارم و لحظه لحظه بودنت راقدر بدانم. مادر با تمام توان تا آن لحظه که نفس میکشد پشتیبانت است. شاد باشند و احساس امنیت کنند.

دیروز با یکی از دوستم که تازه از ژاپن برگشته بود صحبت میکردم. بیشتر در مورد نحوه برخوردو رفتاراشون. نوشته شده در Thu 14 Jan 2010.

خواب تو بر ارتفاعات خیال پسری 8 ساله را. که مدام فریاد می زد از دردی دگرگون. و راه می رفت پیاده روی خیابان عزیز را. به دنبال بوی زخمی آشنا لای درختان افرا. که از هیض حضورت رنگی شده اند اینبار. برف آدمی را می برد تا مرز خیال های عجیب. فردا صبح آفتاب که بزند. خانه را تاریک می کنم. چای شیرین درست می کنم.

به صحرا شدم عشق باریده بود. که کوچک بیابم خودم را. دیر خوابیده و برخاستنش دشوار است. دسته گل داده به آب. و در آغوش سحر رفته به خواب. شاطری نیست در این شهر بزرگ. شاطران با مدد آهن و جوش شیرین. که تو از ل خ ل خ دمپایی و تک سرفه ی او برخیزی. کوک کن ساعت خویش! رفتگر م رده و این کوچه دگر.