شاد بودن بزرگترین انتقامیست که میتوان از زندگی گرفت. داستان ها و حکایت های کوتاه. داستانهای جالب و حکایات خواندنی. هرکه بامش بیش برفش بیشتر. پنجشنبه 11 خردادماه سال 1391. یکی از پادشاهان عمرش به سر آمد و دار فانی را بدرود گفت و به سوی عالم باقی شتافت چون وارث و جانشینی نداشت وصیت کرد بامداد نخستین روز پس از مرگش اولین کسی که از دروازه ی شهر در آید تاج شاهی را بر سر وی نهند و کلیه ی اختیارات مملکت را به او واگذار کنند.

به آنچه قسمتم میدهی رضایتم بخش. من و علی 6سال با هم بودیم. اسمشو هر چی میخواین بذارین دوستی نامزدی آشنایی. مهم اینه ضربه ای خوردم که باعث شد دخترک لوس که از گل نازکتر بهش نگفته بودن در میان کوهی از مشکلات رها و بزرگ شد. اونقدر که گل دیروز تبدیل شده به درخت درختی تنها. یادداشتهای یک کرد دوغ ندیده. زن و شوهر سانسور نشده ی خوشبخت.

com - More For You Comments. ღ ღ وسعت تنهاییღ ღ. نوشته شده در چهارشنبه سوم فروردین 1390ساعت توسط . نوشته شده در چهارشنبه پنجم فروردین 1388ساعت توسط . سال نوبرهمه شمامبارك اميدوارم بهار. نوشته شده در شنبه یکم فروردین 1388ساعت توسط . نگاه کن به نگاهم که سردو خاموش است. برای تو که نماندی دلم سیه پوش است. نشان عشق منوتوشقایقی وحشی است. که سرنهاده به زانوی خویش وخاموش است.

مي گويند كه فردا مرا به زمين مي فرستي. اما من به اين كوچكي و ناتواني. يكي را براي تو در نظر گرفته ام. او در انتظار توست و حامي و. كودك همچنان مردد و ادامه داد. اما اينجا در بهشت من جز خنديدن. و آواز و شادي كاري ندارم. فرشته ي تو برايت آواز خواهد خواند و. هر روز به تو لبخند خواهد زد تو عشق او.

دل نوشته های یک کولی. پنجشنبه 10 اردیبهشتماه سال 1394. و قطعا مفهومی به مراتب تلخ تر و سرد تر از غربت. غربت می تواند به معنای بی کسی باشد. بی کسی به معنای نداشتن هیچ دوستی. می تواند پس از یک خیانت اتفاق بیافتد. و گاه چندین خیانت توام. یا حتی پی در پی. چیزی شبیه به یک فاجعه. وقتی همه اتفاق های بد با دقت و شقاوت تمام با هم گره می خورند. And every body that I known. حسی شبیه به هیچ چیز.

رگ نوشت های پودر سنگ. از دل زاده شدم چنان کولیان زمین و زمینیان را در نوردیدم از سنگ شدم . چهارشنبه 18 بهمنماه سال 1391. ده ها رنگین کمان در دهان ما نطفه می بست. و بیرنگی کمیاب ترین چیزها بود. اگر شکستن قلب و غرور صدا. عاشقان سکوت شب را ویران میکردند. و عاشقان که همیشه خواهانند. هیچ کس را توان آن نبود که قدمی بردارد. تو از کوله بار سنگین خویش ناله میکردی. و من شاید کمر شکسته ترین بودم.

منزلی در دوردستی هست بی شک هر مسافر را. ای ندانم چون و چند! تو بسا کاراسته باشی به ایینی که دلخواه ست. که از این بیغوله تا آنجا کدامین راه. یا کدام است آن که بیراه ست. که به سوی تو چها می بایدم آورد. دانم ای دور عزیز! این نیک می دانی. من پیاده ی ناتوان تو دور و دیگر وقت بیگاه ست. کاش می دانستم این را نیز.