توی رویای دلم یه عکسی بود. وقتی که چشم به ایینه می زدم. تایه روز پشت غبار ایینه. چهره یه روح اشنا دیدم. قدیما دلم می گفت یه تک سوار. یه روزی به قلب من سر می زنه. واسه خستگی یه عمر من. اما این چهره توی ایینه. الانه داره نگاهم می کنه. با نگاهی مهرتون و بی صدا. انگاری داره خمارم می کنه. می گه پاشو غصه رو بذار کنار. بسه عمری گله و خستگیات.

چنان شرمسارم از کندی ذهن خویش که به دنبال جایی جهت استتارم. هنوز هم تفاوت سکوت را نمی دانم که کدامین را به رضا مفهوم کنم و کدامین را به خداحافظ. همیشه دلت واسه اونی تنگ میشه که نمیتونی عکسشو به دیوار بزنی. ای آنکه بر جنازه برگ درختان باغ. جز گریه هیچ کار دیگر نمی کنی. که دوسترت می دارم از بهار.