یک میز با چند آشپز. من و همسرم در اروپا. ღ حرفای دل من ღ. روزهای شیرین من و همسری. من و روزهای فصل سوم زندگی. ذهن نوشت های خانم و آقای اردیبهشتی. روزهای زندگی یک ک م ا ل گ ر ا. من و همسرم هم را دوست داریم. لبخندهای احمقانه ی یک زن. سال نو بر همه دوستان عزیزم مبارک. انشالله امسال برای همه دوستان بهترین ها رقم بخوره.

می نویسم از تو تا تن کاغذ من جا دارد. چقدر خوبه که این روزها و این هفته ها و این عنوان ها. بدی که افتاد بستری شدن شما توی Icu بود شاید. زندگی من روی تخت بیمارستان افتاد بود و شاید. خدایا مراقب همه پدر و مادر ها باش.

این روزایی که دارن میگذرن اضلن روزهای آسونی نیستن . زندگی توی محیط جدید با حداقل امکانات! بدون شک تجربه سختیه اما همش خدا خدا می کنم وقتی اینروزا تموم شدن و روزهای آسونتر از راه رسیدن فراموش نکنم چه کابوسی را پشت سر گذاشتم اما شد. این روزا تموم میشن و باید یادم بمونه که چی بهم گذشت. همیشه یک فاصله هایی هست که یادمان می رود قدرشان را بدانیم .

گاه سکوت یک دوست معجزه می کند و تو می آموزی که همیشه بودن در فریاد نیست! بیمارستان ح. بابا رو راه ندادن و گفتن باید پایین بمونه. من و مامان رفتیم بخش جراحی زنان. تو آسانسور یه آقای خدمه میان سال ایستاده بود. انگاری داشت باخودش حرف میزد اما بلند بلند. قدیم یه طبیب بود یه شهر. الان یه آدم و چن تا دکتر بالا سرش. نمیدونم با نظرش موافقم یا مخالف اما هنوز حرفش ذهنمو درگیر کرده! میگم خوب اخه تموم شده میگه عیبی نداره همونجوری ببر! .

ذهن نوشت های خانم و آقای اردیبهشتی. ذهن نوشت های خانم و آقای اردیبهشتی. ویژگی های یک ازدواج موفق. ذهن نوشت های خانم و آقای اردیبهشتی. ذهن نوشت های خانم و آقای اردیبهشتی.

لطفا برای مشاهده آن رمز عبور را وارد کنید. لطفا برای مشاهده آن رمز عبور را وارد کنید. لطفا برای مشاهده آن رمز عبور را وارد کنید.

دوستای خوبم امیدوارم عید بهتون خوش گذشته باشه. منکه رفتم خونه ی پدری و کلی بهمون خوش گذشت. راستش وقتی می بینم هنوز اینجا بازدید کننده داره خوشحالم و خواستم بگم این روزا حس وبلاگی نویسی دیگه ندارم و فکر نکنم تا دو ماه آینده چیزی بنویسم. یکی از فیلمهایی که خیلی خیلی دوستش داشتم خداحافظ رفیق بود. موسیقی فیلم و دیالوگهاش رو دوست داشتم. اینم یه لینک از لالایی ش. من علاوه بر خود لبو عاشق رنگش هم هستم.

یادداشت های روزانه و شخصی. خوشی زیادی یعنی اینکه بشینی به غصه هاس گذشته ات فکر کنی و براشون غصه بخوری. شاید بهتر بود اسم پست رو می ذاشتم حماقت. ااتفاقات پشت سر هم میافتن و تغییرات آدمی رو در موقعیتهای متفاوتی قرار می دن. تغییر شغلی و آرامشی رو که انتظارش روداشتم بهم هدیه شد. دعا می کنم به مافوق محترم که بعد از 2 سال اصرار با استعفام موافقت کرد. اما الان دیگه اصلا نمی رسم خاطراتم رو ولو مختصر بنویسم پس مثل اکثر اوقات می نیمم می نویسم.