اینجا زمین است رسم آدمهایش عجیب است. دلتنگی چه حس بدی است. تنهایی چه حس بدی است. کاش نگاهم شرار نور میشد. که دوست داشتن چه کلام کاملی است. چقدر دلم تنگ دوست داشتن است! میان ماندن و نماندن. فاصله تنها یک حرف ساده بود.

دو قدم اون ور خط غرور. خیلی بده وقتی از آینده یه انتظاری داری و منتظری تا از اون لحظه لذت ببری اما وقتی به اونجا میرسی میبینی اون اتفاقها نیفتادن و لذت فقط توی انتظارش بود و این خیلی بده. خیلی سخت است این روزها بنویسی. باورش سخت است با وجود تمامی سوژه هایی که در اطرافت وجود دارن باز هم نتوانی بنویسی. هر روز یک اتفاق جدید.

ظ روز جمعه ۸ بهمن ۱۳٩٥. ظ روز چهارشنبه ٦ بهمن ۱۳٩٥. یک تو که دستانش را بشود. 14 ساله شدن اولین خونه امون مبارک . ظ روز چهارشنبه ٢۸ مهر ۱۳٩٥. از دست دادن حسی که براش کلی زحمت کشیدی خیلی سخته. از دست دادن چیزایی که برات اهمیت دارن سخت تر! سالگرد 5 ماه و 13 روز. سالگرد 5 ماه و 13 روز. علم را زیر سوال می برد! .

ای دبستانی ترین احساس من چاپ. نمی دونم این شعر سروده کیه ولی خیلی قشنگه. خوشحال میشم اگه کسی شاعرش رو میشناسه و بهم بگه. ای دبستانی ترین احساس من. درسهای سال اول ساده بود. آب را بابا به سارا داده بود. درس پند آموز روباه وکلاغ. روبه مکارو دزد دشت و باغ. روز مهمانی کوکب خانم است. سفره پر از بوی نان گندم است. کاکلی گنجشککی با هوش بود. فیل نادانی برایش موش بود. با وجود سوز وسرمای شدید. ریز علی پیراهن از تن می درید. تا درون نیمکت جا می شدیم.

هر چه پیش آید خوش آید. بجه ها لطفا برام دعا کنید. تو از دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد. و اشک من تورا بدرود خواهد گفت. نگاهت تلخ و افسرده ست. دلت را خار خار ناامیدی سخت آزرده ست. همه توش و توانت را از تن برده ست! تو با خون و عرق. این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی. تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن در افتادی . تورا تزویر غمخواران زپا افکند. تو با پیشانی پاک نجیب خویش. که از آن سوی گندم زار. طلوع باشکوهش خوشتر از صدتاج خورشید ست. که روزی چشمه جوشان جاری بود. من اینجا ریشه در خاکم.

زمانی برای عشق زمانی برای نفرت. خلاصه که الان که خونه ام زدم به بی خیالی میخوام حسابی استراحت کنم. یه مشکل درسی ام پی.

پروردگار نه براي خورشيد وماه بلکه براي دسته گلهايي که برايمان مي فرستد چشم انتظار پاسخ است. ممنون بابت همه چی ممنون. اینکه خودخواهی می کنم و بازم باهام راه میای. همه اینا رو میدونم و بازم اذیتت می کنم. آدم که کم کم شناختش از خودش و خداش بالاتر میره به آرامشی میرسه که دیگه به همین راحتی ها کسی نمیتونه ازش بگیرتش. آرامشی که حتی وقتی خیلی چیزا رو هم نداری بازم آرومی.