شهر من غربت دیار بی کسی اندکی پایینتر از دلواپسی چند متری مانده تا آوارگی ده قدم پایینتر از بیچارگی جنب یک ویرانه میپیچی به راست میرسی در کوچه ای کز آن ماست داخل بن بست تنهایی و درد هست منزلگاه چندین دوره گرد خسته و وامانده از این ماجرا در میان اطراف میبینی مرا.

در زندگی مطالعه دل غنیمت است خواهی بخوان و خواه نخوان ما نوشته ایم. روزهاست از سقف لحظه هایم یاد تو میچکد. اگر باران بند بیاید از آن خانه میروم. بگذار بغضهایت سر بسته بماند. کنارم خالی از تو و پر از دیگران. و ذهنم پر از تو و خالی از دیگران. دلم با هر تپش با هر شکستن تا نمی فهمه. در زمین عشقی نیست که زمینت نزند.

تا شقایق هست زندگی باید کرد. میخواهم برگردم به روزهای کودکی. آن زمانها که پدر تنها قهرمان بود. یک شبی مجنون نمازش را شکست. بی وضو در کوچه لیلا نشت. عشق ان شب مست مستش کرده بود. فارغ از جام الستش کرده بود. سجده ای زد بر لب درگاه او. پر ز لیلا شد دل پر اه او. گفت یا رب از چه خوارم کرده ای. بر صلیب عشق دارم کرده ای. جام لیلا را به دستم داده ای. واندر این بازی شکستم داده ای. نشتر عشقش به جانم میزنی. دردم از لیلاست انم میزنی. خسته ام زاین عشق دل خونم مکن. من که مجنونم تو مجنونم مکن. مرد این بازیچه دیگر نیستم.