روزمرگی ها و فلان و بیسار. چه دشوار است دم زدن! در اینجا که هر درختی مرا قامت تفنگیست و! وصدای هر گامی غم! كلا نفسم به نفسش بنده. كلا بدون اون ديگه نميشه. ولى حتى وقتى ميبينمش دلم واسش تنگ ميشه. تفاوت میان دوست داشتن و عشق را نمیفهمم. که دارم به جنون میرسم. من عاشق مرد قهوه ای پوش شدم. دلم میخواست بهترین عطرهای دنیا را داشتم تا مست میشد.

هر وقت با دیگرانید خود را خط بزنید و هر وقت با خدایید دیگران را. ای پسران و دختران دم بخت! عاشقانه و عارفانه و دوستانه. روی پای تر باران به بلندی محبت برویم. کاروانی از شعر و داستان. اسمم را تکه سنگی نگه می دارد! جسمم را مقدار خاکی! در واقع عشق به.

حالا این روزها نشسته ام در این خیابان بارانی. درست در امتداد همان پنجره ی خیالی. 13 ای که نحس نمی شود. انگار سالهای زیادی است که چشم هایت را کشیده ام. مست و مست و بی قرار. درست در شبی که همه در نحسی 13 اسفند در خواب رفته اند. تو در من خلق می شوی. و تمام نحسی این سالها فرو می خورد بی اختیار. سالهای زیادی است که خود را فراموش شده ام. و جای لبخندی بر چهره ام حک نمی شود. درست در شبی که همه نحسی 13 اسفند را هراسیده اند. تو در من متولد می شوی. قهقهه ی مستانه ات تمام تنم را سیراب می کند. طعم خورشید را سر می کشم.

چرک نویسی از پستوی ذهنم. روزمره گے هاے پسرے به نام سیزده. کردستان نوشت اتوبانی که می خواهد به جایی برسد اگر بخواهد. باید بروم و این رفتن هیچ کس را دلتنگ نمی کند. راستی احساس خوب بودن هم چیز خوبی ست.

اخبار و اتفاقات روستا و مطالبی برای جوانان. تو شدی مادر و من با همه پیری .