آن که می گفت بی تو حتا یک لحظه نفس نمیتوانم بکشم. اکنون در آغوش دیگری نفس نفس میزند. روزگاری دل ما این همه درد نداشت. غصه ی امروز و فردا چه کنم نداشت. خودمانیم زمین با این همه بی وفایی. در مقامی که صدارت به فقیران بخشند. چشم ان دارم که به جاه از همه افزون باشی. در ره منزل لیلی که خطرهاست در ان. تقدیم به دل سوخته ها.

دل بستن به موجوداتی که از عشق چیزی نمیفهمند. همه برایم دست تکان دادن اما کم بود دستانی که تکانم دادن. اما چیزی که مشخصه من برگشتم به وبلاگم و حاما دوباره مطلب میزنم اینجا هرچند مخاطب نداشته باشه. رفتار هیچ کسی به من مربوط نیست امیدوارم خانم شیوا هم هرجا هست موفق باشن. اگر هم چیزی میدونید به من بگین. خیلی وقت نبودیم اما هیچ چیز فرق نکرد شاید با بودنمان فرق کند. نه من آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم.

یادداشت های یک تبعیدی تنها. غربت من هرچی که هست. آدما رو عشقشون پا می ذارن آدما آدمو تنها می ذارن. آهای خبر نداری دلم داره میمیره. عاشقانه های یک آدم اینجوری. هیچکس نمی داند من هستم. شعر و دل نوشته ها. نامه هایی که هرگز پست نشدند. برای ترنم باران خاطره هایم. من و تو و شرح این اشتیاق. اینهمه وبلاگ دیدی اینم روش. من اینجا بس دلم تنگ است.