یکی از پاهای نرم نونو توی دستمه و دارم این موزیک رو گوش می دم. ساعت 11 شب هست . نونو و آقای واین لالا هستند اما جوجویی شیطون بیدار و سرحال هست. منم کاری به کارش ندارم. داره با اسباب بازی هاش بازی می کنه و برای خودش صحبت می کنه. خودم تا سال سوم دبیرستان یادم نمی آد تو این ساعت بیدار مونده باشم! به شدت گرم هست هوا. اینقدر که حتی جرات استخر رفتن رو هم نداشتم این دو روز. موهامو بالاخره مش کردم و بعدش پشیمون شدم! هیچوقت برام قا.

یک زن خانه دار هستم. البته با فراز و فرودهای خودش. دوست دارم دوستان خوبی برای هم باشیم و در مشکلات به هم کمک کنیم و در شادیهای هم شریک باشیم. سلاام دوستان مهربونم صبحتون بخیر. امروز اومدم یه مطلب بزارم خیلی چیزا اومد تو ذهنم و انتخابش سخت بود. تصمیم گرفتم اون چیزیو بنویسم که دوست دارم داشته باشم . خیلی دلم هوس زیارت کرده .

وقتی یکی از پایه های صندلی شکسته ست. شدم آدمی که یه عمر تو زیردریایی زندگی کرده بعد زیردریایی رو می خوان غرق کنن . این نوشته متعلق به چند هفته قبل تر و نمیدونم چرا منتشر نکرده بودم. یکی از دوست هام زنگ زده بود باهام خداحافظی کنه و من ازش پرسیدم تاریخ پروازت کی گفت یک جون و من تازه یادم افتاد که یکم چه تاریخی بود.

این روزا خیلی کم تحمل شدم. حتی از روزای قبل هم بدتر. چن سالی هست یه عروسی تن نشست یا یه. به بهانه های مختلف سعی میکنم تو آخرین ساعتا برم. ادبی کرده باشم خدمت میزبان یا شادباش و یا تسلیتی به صاحب مجلس بگم. نمیدونم اینا علائم پیریه یا. اما به بهانه های مختلف حرف رو عوض میکنم. من خیلی بچه دوس داشتم و هنوزم دوس دارم.

واااای من بهتره برم درس بخونم.

خاطره های خوب و بقیه شون. خاطره های خوب و بقیه شون. خاطره های خوب و بقیه شون خاطرات روزانه. خاطره های خوب و بقیه شون. پروانه - یادداشت های مارگزیده. چیزهای قشنگی که حالم رو خوب میکنه.

زندگی من در کوچه پس کوچه های این شهر. دیروز صبح در وبلاگ دوستم مگیی مطلبیی خوندم با عنوان کافه ها پر از من هایی که ما شدن. دلم برای ما شدنهای قدیمی با همسرم تنگ شد. یاد روزهایی که قرار های یواشکیی و پر از استرس در همین کافه های بینمان رد و بدل میشد.

171;Ella و چالش های یک زندگی نه چندان شخصی! به آفتاب سلامی دوباره خواهم کرد. باید بلند شوم و خودم را یک تکان اساسی بدهم. شانه هایم را بالا بیندازم و به اتفاقات این چند وقت اخیر گوشه ی چشمی نازک کنم. بعد هم راست دماغم را بگیرم و بروم و دیگر پشت سرم را هم نگاه نکنم. فکر می کنم به حد کافی زنجموره هایم را کرده ام و غصه ها را بیش از حد جدی گرفته ام و روزهایم را خاکستری کرده ام. خیلی دل دل کرده ام که اینجا بنویسمش یا نه.