یاد بگیریم پیش از هر کسی ابتدا خودمان را معاینه کنیم.

نمی نویسم که بخوانی, می نویسم که لمس کنی, ببویی. زانو نمی زنم حتی اگر سقف آسمان كوتاه تر از قد من باشد. سه شنبه 17 تیر 1393.

نوشته های یه جوراب پاره که گذاشته انگشتش نفسی بکشه. امروز يه پسربچه ٦ ساله اومده بود براي توده ران و بازو.

اصن یادم نمیاد آخرین بار کی بود که اومدم اینجا! یدفعه امشب دلم کشید بیام وبلاگ . چقد دلم تنگ شد برای اینجا و برای شما. ولی در حال حاضر سیاست جدید مامای همراه اومده تا اون کاستی ها رو جبران کنه و تمام تلاشش اینه مادر با خاطره خوبی از زایمان بیمارستان رو ترک کنه. نکته مثبت مراکز مشاوره مامایی اینه که برای هر مادر یک ماما ی همراه تعیین میشه که از.

گذر پاییز تا پاییز . شاید تقصیر آن باران بی موقع پاییزی بود که آن شب دلنشین را اتفاقی تکرار نشدنی کرد گوش کن دوباره صدای پاییز . گاهی دلم عجیب بهانه میگیرد. هیچی مثل یک عطر آشنا عمق دلتنگی رو به یادت نمیاره . یک شهر بدون تو .

دور خواهم شد از این خاک غریب. من کویر خشک بودم . عشق تو باران من شد. من درون قفس تنگ اتاقم خسته. و تو به اندازه ی تنهایی من در خود غرق. و تو چه دوری از من. و من از حسرت بودن با تو.

فاتحه ای چو آمدی بر سر خسته ای بخوان. آرزوهایی که در من کشته شد. با عرض شرمندگی از همه ی دوستان. دنیای این روزهای من در کانادا. یک ماما با چکمه های سفید. جهانی به وسعت یک قلب. از لابلای دفترچه ی ایام.

یعنی توی این 30 سال عمر هیچ کس تا این اندازه نتونسته بود من و مجاب کنه که رئیسم امروز کرد! امروز من دور از جان شما یک شکری خوردم و رفتم جهت ارائه ی گزارش عملکرد عرض ادبی هم خدمت جناب رئیس داشته باشم.

بعد از دوسال نوشتن یه کم سخته . وقتی همه چیز عوض شده و اونی که هستی با نوشته هات متفاوت شده سخته بنویسی. با روح و روان انسانهای زیادی آشنا هستم. اما نمی دانم که خود کی هستم! برای دیدنم بسیار نزدیک من اند. و نیستم من آن کسی که آنها نظاره گرند. اگر کمی دورتر از خود قرار داشتم.