واحه ای در دلتنگی لحظه. واحه ای در دلتنگی لحظه. واحه ای در دلتنگی لحظه. روزی که خورشید بتابد و من به سوی آفتاب زندگی ام اوج بگیرم. اینجا سرزمین من است . واحه ای برای پر کردن تمام لحظه های تنهایی و دلتنگی. جایی که می توانم بروم بر روی بلندترین تپه اش بایستم و تمام فریادهایم را بدون ترس از کر شدن گوش ادمهای ناشنوا بیرون بریزم. جایی که می توانم تمام بغض هایم سالهای دور و نزدیک را بشکنم و باران چشمانم جان را غسل تعمید دهد. به سراغ من اگر می آیید.

درودی به مهر بر عزیزان. گفتم حیف است دستی بر سر و روی گرد گرفته این بی زبان نکشم. ننوشتن خیلی بد است هرگز امتحانش نکنید . برای ما که پر از حرفهای ناگفته ایم بیرون نریختن کلمات فاجعه است . دلم روشن است روزهای خوب در راهند بقولی امید همیشه هست. روزگارتان به کام برخواهم گشت با کلی حرف و حدیث. خریدهایم را میگویم برایم بیاورند.

خیلی ها کمتر از قبل برای نت گردی وقت دارن و سرمون گرم گوشیامونه با امکانات جالبش. خلاصه که نمی دونم اینجا هستن دوستام یا نه. تهش نوشته ام رو خودم می خونم نوشته ای در سی و چهار پنج سالگی ام. امروز ازون صبح های بی دلیل دلگیر بودنه. ازونجا که تله پاتی ام قویه مطمئنم یکی دیگه ام همین احساسو داره که من بی هیچ مشکلی یهویی و بی هوا هوای دلم گرفته. امیدوارم هر کی هست خدا دلش رو به نور و روشنی باز کنه. متفرقه جات رو کم کردم و به اصل بیشتر چسبیدم. به خاطر بی توجهی به خودم! لبخند زدنمون به هم و بازی .

برای تو از رنج ها و دلخوشی هایم می نگارم.

دل به کینه نمی سپارم. روزهای سخت و پر استرسی رو گذروندم. دوهفته خیلی سخت و تلخ. طوفانی که اومده بود همه چیز رو نابود کنه. کارو خلاصه هرچی که براش ماه ها تلاش کرده بودم. از طرفی هم مشکلات خانوادگی که دست از سرم برنمی داشت. چقدر تلاش کردم تو دوتا جبهه جنگیدم که اوضاع آروم بشه. اوضاع خانواده که آروم بشو نیست اما اوضاع کارم بهتر شده. هرچند خیلی خسته ام و روحم فرسوده اس.

عکس می ذاشت یه وقتایی. یه خواهرشوهر 40 ساله داشت. خیلی با هم همذات پنداری ی کردیم. دلداری ام می داد بابت بیکاری همسرم. و یه دخمل کرمانی نازنین داشتیم ما تو بلاگفا. مفقودین سریعا آدرس وبلاگشون رو بذارن.