دلم حالو هوای نوشتن کرد. دلم برای دوستای قدیمی تنگ شد گفتم بیام و یادی از گذشته کنم باز مرور خاطرات وبلاگی و کامنتها منو شاد کرد تقریبا سه سال میگذره خودم در عجبم ک چ جوریه رمز وبلاگو فراموش نکردم. فامیل های ما هم خیلی حیوانات.

Vestibulum quis diam velit, vitae euismod ipsum. Etiam tincidunt lobortis massa et tincidunt. Vivamus commodo feugiat turpis, in pulvinar felis elementum vel. Vivamus mollis tempus odio, ac imperdiet enim adipiscing non. Nunc iaculis sapien at felis posuere at posuere massa pellentesque. Nam ut arcu et leo rutrum porttitor. Integer ut nulla eu magna adipiscing ornare. Vestibulum quis diam velit, vitae euismod ipsum? Aliquam vel dolor vitae dui tempor sollicitudin.

آیینه ای رو به آسمان. آنچه در سینه ما می زند آتش به وجود نتوان با قلم و نکته بیان کرد و نمود نکته آنست که دردم دگر از تاب گذشت گفتم از دل بسرایم که که دگر روح خمود. شاید منم مدتهاست غرق شدم و خبر ندارم. اشکال من در بین مردم. تو همه سبزه و دریا تو همه رویایی. می سوزم از هجران و تنهایی. من بی مایه که باشم که خریدار تو باشم.

دیگه خیلی کم اینجا می نویسم و بیشتر می خوام یه گوشه دنج داشته باشم تا زندگیمو برای خودم شرح بدم. رهگذر زمانهای خلوت و تنهایی. اگه قرار بود توی این دنیا تبدیل به چیزی بشم تارهای سنتور یا سیمهای ویالون می شدم. اونوقت وقتی منو می نوازی تموم این جملات کج و معوج عاشقانه امو برات به صدا در میاوردم. شاید تو هم عین من عاشق صدای سنتور و ویالون باشی. وزن و قافیه داشته باشد.

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم . کجا می رویم این سان. ما که در ذهنمان جنگ جهانی جاری ست. باز گشته ام از سفر. سفر از من باز نمی گردد.

خدا را دست به دست نکنید مردم! فروکنیدش در این زمین. بگذارید من هر شب با ترس سیب دزدی کنم. ظ روز پنجشنبه ٤ تیر ۱۳٩٤. در بامداد سه شنبه ی گرم. این درد برایم از جنس دیگریست. که هیچکس در آن شریک نیست. و این هیچکس مقصر این نیست. سکته از پشت خنجر میزند. و موهایی به هم چسبیده. تکرار چیزی است که اتفاق نیافتاده است.