قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی یاچیزی چنان که ببینی یاچیزی چنان که بگویی من دردمشترکم . کجا می رویم این سان. ما که در ذهنمان جنگ جهانی جاری ست. باز گشته ام از سفر. سفر از من باز نمی گردد.

اینجا کلبه ی من است با دیوارهای رنگی و بر هر دیوار خطی. برای مردهای سرزمینم که بهشون یاد داده میشه حمایتگر باشن اما. از زن و درد هایش گفتن سخت است. آ ز ا ر ج. دل مشغولی های یک رویا بانو. جفنگیات یک مشت آلبالوی ترشیده. خوشبختی در خانه من است. آزار جنسی به روایت یک زن. یادداشت های یک مهندس بیسکوییت خور. تنهایی هایم را با تو قدم میزنم. یکی از زیر یکی از رو.

همیشه نگاهم به قضیه اینجور بوده که. خب حتمن داره خودشو نیگا میکنه و هیچ حس خاصیم نداره دیگه. این را حتا میشود از اس ام اس های هم لینکی این وبلاگ هم فهمید.

که جوجه ها را بشمارم. یه سیاه و یه سفید. غربت خودم را احساس می كنم. غربتی در این دنیای غریب. شكوه شكفتن در من پژمرده. هیجان صدا در من شكسته. بغض در گلوگاه دقایقم خفه شده. و اشك ها یكی پس از دیگری بر گونه آرزوهایم می چكد. یعنی پا نهادن در جاده بی انتهای هیچ. یعنی گم شدن در پستویی از تنهایی.

ببین تا چه گفت از درون پرده دار. همه عمر برندارم سر از این خمار مستی. که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی. تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد. دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی. چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن. تو چو روی باز کردی در ماجرا ببستی. نظری به دوستان کن که هزار بار از آن به. که تحیتی نویسی و هدیتی فرستی. دل دردمند ما را که اسیر توست یارا. به وصال مرهمی نه چو به انتظار خستی. نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا.

پدرم همسایه ی مادرم بود. و من زاده ی آن دو شدم به عشق! اما هیچ گاه در آن روستا نزیسته ام. به جبر! آبیاری در سحرگاهان رمضان. عشق فیلمی از میشاییل هانکه. پنجاه و سه ترانه ی عاشقانه. پنجشنبه 1 آبانماه سال 1393. چهارشنبه 15 مردادماه سال 1393.