که دست هایت پروانه ام کنند. با تکان دستت محو می شود. ظ توسط علی شفاعت پناهی نظرات . رودی نیست که به دریا بریزد! که برکه اش را. ظ توسط علی شفاعت پناهی نظرات . در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد. همیشه خود را مدیون او می دانند.

انگار پای ثانیه ها لنگ می شود وقتی دلی برای دلی تنگ می شود. این را به هوای كربلا پ ست كنم. گفتم یكی دو خط بنویسم كه از صفات. كم كم زلال تر شوم و مثل آینه. روحم جلا بگیرد و از بركت دعات. مثل پرنده ها بپرم سمت آسمان. مثل فرشته ها بزنم بال در هوات. از زخم های كهنه تر از چادر سیات. كه خاكی است و بوسۀ شلاق می خورد. از آتشی كه شعله زد از گوشۀ ردات. زخم دلش را چه می كند. شرمندۀ تو گردم و آن .

یک سطر دلتنگی و دیگر هیچ. سلام دوستان همراه می توانید مطالب داستانی و خبرهای داستانی من را از این وبلاگ دنبال کنید. از درون من به درآ. همه ی مرزها را می شکنی. با توأم ای روح سر سپرده. با درد تو را شناختم. و من در تو متولد می شوم.

و شرف ما دادرسی بود که جلو دارسی مردانه ایستاد. ع - ز - فریاد. امم را نمی فروشم به یک تکه نان. سخت است در سرزمین ریاکاران. ع - ز - فریاد. ياد باد آنكه دلم مشتاقش بود. باز شوق یوسفم دامن گرفت. پیر ما را بوی پیراهن گرفت. ای دریغا نازک آرای تنش. بوی خون میآید از پیراهنش. این سفر آن گرگ یوسف را درید! باپيكر استعاره برمي گردم. ع - ز - فریاد.

به نام یگانه کاتب کتیه عشق. بچه های غروب سه شنبه. به ساغر تازه کن عهد بهاران را. عروس فرودین بنمود رخ ای همدمان جوئید. سحرگه دامن دشت و کنار جویباران را. زن ببستانند جمع دوستان دریاب. الا یا ایها الساقی گروه شادخواران را. مهیا کرده ساقی بامدادان ساغر و صهبا. به گوش جان نیوش ای دل صدای آبشاران را.