هر کجاه هستم و باشم آسمان مال من است. اشکم را با درختان گفتم درختان آه کشیدند. دردم را با چشمه گفتم چشمه اشک از دیده ریخت. به مرغ نغمه خوان گفتم غمزده شد و خاموش گشت. به ستاره درخشان گفتم با چشمکی جواب داد. به گلی که در میان علفها زیر پای من پنهان بود گفتم. و به گلی که بالای دیوار روی سر من آویزان بود گفتم. بی درنگ گلهای چمن بر من دلسوزی کرددند و با عطر خود دردم را تسکین دادند.

زندگي بدون عشق به درختي مي ماند بدون شکوفه و ميوه. عشق بدون زيبايي به گلهايي مي ماند بدون رايحه و به ميوه هايي که هسته ندارند. سخن گفتن و معلمی کردن و نوشتن. آنچه تنها مردم می پسندند. و آنچه هم من و هم مردم. و آنچه خودم را راضی میکند و احساس می کنم که با آن نه کار بلکه زندگی می کنم.

افسانه ما روزی دنیا رو تکون میده. این چیز کمی نیست که . سلام نمیونم هنوز کسی هست منو یادش باشه یا نه. آخه خیلی وقته دیگه نمینویسم. کاش میدونست و اون دلنوشته های غم انگیزم. آخه تا یه ماه دیگه پسر کوچولوم به دنیا میاد. نمیدونم اصلا وقت این کارا را دارم یا نه. همه چیز با زمان مشخص میشه.

به نام او به یاد تو! چقدر شعر نوشتیم برای باران غافل از آن دل دیوانه که بارانی بود. زخمی بر پهلویم است و خون می چکد و خدا نمک می پاشد! من پیچ میخورم و تاب میخورم و دیگران گمانشان که می رقصم! این پیچ و تاب را و این رقص خونین را دوست دارم! زیرا به یادم می آورد که. حسرت نبرم به خواب آن مرداب. که آرام درون دشت شب خفته ست. دریایم و نیست باکم از طوفان.