جز پوستی که بر استخوانم. پایین تر که بیایی به تو نزدیکترم. چشمانش با من سخن گفت. فاجعه نويسيهاي ژنرال بابونه ها. و آيه هايي كه باريد بر رحلت ماهيها. درد و دل يك بچه. زني كه دوست مي دارم. گاه نوشت هاي يك ماهي.

خوب است که هنوز دیوار ها هستند. وگر نه از کدام پنجره کوچه را می پاییدیم! جمعه سی ام بهمن ۱۳۹۴. چهارشنبه بیست و چهارم تیر ۱۳۹۴. مدت هاست که در این آدرس هستم .

ارسال شده توسط کیانا برومند جاوید. ۱۳۸۸ بهمن ۲۵, یکشنبه. جیک جیک شاد پس زمینه و گل ها که تا بنا گوش می خندند. و آنچه به پیوست می آید تصادفی نیست. ارسال شده توسط کیانا برومند جاوید. ۱۳۸۸ دی ۴, جمعه. ارسال شده توسط کیانا برومند جاوید. ۱۳۸۸ آذر ۲۰, جمعه. که در درگاه خانه ات به خواب رود.

من رزمنای خوشبخت بودم که به رود نیل نمی رسید. بپوسید ای استخوان های در ته دریا که سوراخ! بعدها ساکن شد اما به روی خودم چیزی اضافه نشد. این اختراع سکوت بود در ته دریا! پس به درازای عمری به شما میزهای کهنه گفتیم. و مسیرهای نه رفته با تنی رخشنده تر از پوتین یک سرباز. و دلبرانی که با من تا نیمه ی جان می خندیدند و می مردند در تاریکی شب.

گفتگویی با محمود استاد محمد در باب حسین پناهی. گفتگویی با محمود استاد محمد در باب حسین پناهی. خبر صبح رسید و کوتاه بود.

یک نمونه تزریقه ی برای دوستانی که خواسه بودند مربوط به قرن دهم. یک نمونه تزریقه ی برای دوستانی که خواسته بودند مربوط به قرن دهم. با درود و عرض ادب. می نویسم بر استان بلاگی که هیچ وقت اپ نمی شود به جز به هول و قوه ی خودم. زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست. پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست. نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان.

سرو ناز شكسته ی من. به خدا اعتراض وارد نیست. سرونازت شکسته تر شده است. درود پیروزی ,درود استقلال. چقدر سخته که چشمات رنگ غم باشه ولی ظاهر پر از خنده. نقدی بر من در انجمن ترانه فریاد. خرید کیف پول آلوما والت.

من با سور و سات به دنيا آمدم و بي سور و سات بزرگ شدم و می خواهم با سور و ساتي بزرگتر از دنيا بروم و چه روز خوبي ست روزي كه جام زهرسقراط از عسل شيرين تر مي شود. تمامي مطالب اين وبلاگ ثبت شده و استفاده از آن ها با ذكر نام نويسنده مجاز است. غزل هاي بهمن صباغ زاده. دل نوشته هاي مسعود جعفر زاده. سروده هاي آئيني شهرام زارعي.

راههایی که می رویم و نمی رویم. راههایی که به بی راهه می روند و راههایی که به مقصد می رسند. راههایی که تو را به خانه ی اول برمی گردانند و راههای که میانبرند. مثل خیلی چیزهایی که هستند و نمی بینیم. باز هم رفتم سراغ رابرت فراست و شعری از او. این شعر را برای خودم ترجمه کرده ام فقط برای خودم. برای تمام راههایی که رفته ام و نرفته ام برای تمام راههایی که آغوش گشوده اند برایم. نمی شد از هر دو گذشت.